Μια δυνατή περιπέτεια θα προσπαθήσουμε να σας θυμίσουμε σήμερα. Γράφτηκε την Άνοιξη του 1974 από τον συγγραφέα Γιώργο Μαρμαρίδη και δημοσιεύθηκε τον Μάρτιο εκείνης της χρονιάς στο τεύχος 25 του μηνιαίου περιοδικού "Υπερτεύχος Μικρός Κάου-μπόυ/Ντιάνα", με τον τίτλο "Ο τάφος του Μεγάλου Ταμούν". Όταν αναδημοσιεύθηκε μετά από πολλά χρόνια στον εβδομαδιαίο "Μικρό Κάου-μπόυ", πήρε τον τίτλο "Η φωνή του νεκρού" (τεύχη 768 και 1151). Στην παρουσίασή μας, παραθέτουμε τα εξώφυλλα και των τριών εκδόσεων της περιπέτειας, αλλά και το σαλόνι του τίτλου από το τεύχος 768...
Το σκεπαστό κάρο προχωρεί αργά διασχίζοντας την πλατιά, ανοιχτή κοιλάδα. Μαζί του μεταφέρει όνειρα για μία νέα γη και για μια νέα μοίρα. Έχει περάσει μέσα απ' την φλογερή καρδιά της ερήμου. Έχει ακούσει το σφύριγμα του ανέμου τις νύχτες πάνω στα Βραχώδη Όρη. Έχει δεχτεί τις βροχές κι έχει αντικρίσει τις αστραπές των καταιγίδων. Τώρα, τέλος, φτάνει σε μιά πλατιά, ανοιχτή έκταση, γεμάτη βλάστηση, γλυκό ήλιο και τρεχούμενο νερό. Στη γη ακριβώς που ονειρέυονταν το νεαρό ζευγάρι που οδηγεί την άμαξα. Τουλάχιστον έτσι φαντάζονται ο άντρας που κρατάει τα χαλινάρια του κάρου και η νέα γυναίκα που κάθεται δίπλα του, μ' ένα μικρό παιδί στα γονατά της.
-Μου φαίνεται πως είναι το μέρος που ξεκινήσαμε για να βρούμε, Μαίρη, λέει εκείνος, τραβώντας τα χαλινάρια.
Το αμάξι σταματάει. Η γυναίκα κοιτάζει ολόγυρα μ' ένα ευτυχισμένο χαμόγελο.
-Ναι, Κλαίη, μουρμουρίζει. Έχεις δίκιο. Είναι μια πολύ όμορφη χώρα.
-Μπορούμε να χτίσουμε ένα σπιτάκι και να κάνουμε μιά νέα αρχή, λέει ο άντρας πηδώντας απ' το κάρο που έχει πια σταματήσει. Φαντάζομαι πως σε λίγο καιρό θα έρθουν κι άλλοι άποικοι να εγκατασταθούν γύρω μας. Έχω μάθει ότι πολλοί θα ξεκινήσουν επίσης για την Μοντάνα.
Η Μαίρη κατεβαίνει κι εκείνη από το αμάξι, αφού δίνει το παιδάκι στον άντρα της...
Διαβάστε ολόκληρη την παρουσίαση, πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο:
http://selidesnostalgias.blogspot.gr/2016/01/50_4.html