Θα καταθέσω εδώ κάποια λίγα στοιχεία από την προσωπική μου επαφή και γνωριμία με τον εκλιπόντα.
Τον γνώρισα καθυστερημένα, μόλις το 2006, όταν είχα κλείσει ραντεβού μαζί του στα γραφεία των Εκδόσεων Στρατίκη, για να μου παραχωρήσει μια συνέντευξη. Η αλήθεια είναι ότι κι άλλες φορές στο παρελθόν είχα φτάσει κοντά του, όμως ως πιτσιρικάς δεν έβρισκα το θάρρος να χτυπήσω την πόρτα του. Όντας φανατικός αναγνώστης του Μικρού Σερίφη και των άλλων περιοδικών με πρωταγωνιστές τους ήρωες που αυτός εμπνεύστηκε και δημιούργησε, ένιωθα πάντα ένα δέος και έναν σεβασμό για το πρόσωπό του.
Μάλιστα, στην πρώτη μας εκείνη συνάντηση, του έκανα δώρο μια μπλούζα στην οποία είχα τυπώσει μια εικόνα με τους δικούς του ήρωες -τον Τζιμ Άνταμς και την παρέα του- και θυμάμαι πως του είχε κάνει εντύπωση αυτό. «Προς τι τόσος ενθουσιασμός για την γνωριμία μας;», με είχε ρωτήσει. Όταν του εξήγησα πως ήμουν θαυμαστής του κι ότι ακόμα και μεγάλος συνέχιζα να διαβάζω τα περιοδικά και τα βιβλία του, με συγκίνησε όταν μου είπε: «Ώστε είσαι κι εσύ ένα από τα "παιδιά" μου».
Έτσι ξεκίνησε η φιλία μου με τον κο Πότη. Από τότε και μέχρι να τον καταβάλουν τα προβλήματα υγείας των τελευταίων χρόνων, συναντιόμασταν αρκετά συχνά. Γνωρίζοντάς τον καλύτερα, άρχισα να τον θαυμάζω ολοένα και περισσότερο. Η ακεραιότητα του χαρακτήρα του, η εντιμότητα, η διαύγεια του πνεύματός του, το χιούμορ και ο ξεκάθαρος λόγος του, ήταν στοιχεία μιας σπουδαίας προσωπικότητας.
Έχοντας την αίσθηση ότι χρωστάω πολλά σε αυτόν τον άνθρωπο, αποφάσισα να προχωρήσω το 2009 στην δημιουργία του Club Φίλων Μικρός Σερίφης και να τον φέρω σε επαφή και με άλλα πνευματικά του παιδιά. Αξέχαστες θα μείνουν σε όλους μας οι συναντήσεις των μελών μας μαζί του. Ήταν μεγάλη χαρά για όλους εμάς να τον έχουμε ανάμεσά μας και να μας μιλάει για άλλες εποχές. Όμως, αυτό ήταν και κάτι που το χαιρόταν και ο ίδιος πολύ.
Με τίμησε με την εμπιστοσύνη του και μου ανέθεσε την επιμέλεια των δύο τελευταίων τευχών του Μικρού Σερίφη, το #1469 που εκδόθηκε από το Ίδρυμα Σ.Ο.Φ.Ι.Α., και το #1470 που εκδόθηκε από τον φίλο εκδότη Λεωκράτη Ανεμοδουρά. Ο κος Πότης δεν πίστευε ότι τα περιοδικά αυτά, που ήταν έντυπα μιας άλλης εποχής, είναι δυνατόν να έχουν ακόμα και σήμερα κοινό. Του είχε κάνει εντύπωση το πόσοι νέοι άνθρωποι είχαν συμμετάσχει στις παρουσιάσεις των νέων τευχών και πως υπήρχαν μέλη στο Club μας τόσο μικρής ηλικίας, όπως ο Βαγγέλης, ή ο Κωνσταντίνος από τη Λαμία.
Την επόμενη μέρα της παρουσίασης στην Λέσχη Φίλων Κόμικς, μου είχε τηλεφωνήσει πρωί-πρωί για να μ' ευχαριστήσει που τον τίμησα και για όσα έκανα για εκείνον. Αισθάνθηκα άσχημα και του είπα πως εκείνος είναι που μας τιμά όλους με την φιλία και την αγάπη του. Αυτός ήταν ο Πότης Στρατίκης, ένας άνθρωπος ταπεινός και ντροπαλός απέναντι στους άλλους (όπως ακριβώς και ο Τζιμ Άνταμς) αλλά και περήφανος για όσα ήξερε πως είχε προσφέρει.
Σε μια από τις συζητήσεις μας, μου είχε πει ότι όταν κυκλοφορούσε ο Μικρός Σερίφης, του άρεσε να πηγαίνει να στήνεται απέναντι από περίπτερα και να βλέπει τον ενθουσιασμό στα μάτια των πιτσιρικάδων που αγόραζαν το καινούριο τεύχος. Πιστεύω ότι έναν τέτοιο ενθουσιασμό έβλεπε και στα δικά μας μάτια και γι' αυτό του άρεσε να έρχεται στις συγκεντρώσεις του Club μας.
Για τελευταία φορά είχα μιλήσει μαζί του τηλεφωνικά πριν λίγο καιρό. Ακόμα και τότε αντιμετώπιζε με χιούμορ την κατάστασή του. «Φαίνεται πως τελικά ο χρόνος με κατέβαλε κι εμένα», μου είπε.
Αισθάνομαι περήφανος που τον γνώρισα, που με τίμησε με την φιλία και την εκτίμησή του. Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του.
Καλό ταξίδι, κύριε Πότη. Μακάρι το πνεύμα σου να μας συντροφεύει για πολλά χρόνια ακόμη. Γιατί το έργο σου θα το κάνει σίγουρα. Μια σπουδαία παρακαταθήκη για εμάς, τα παιδιά μας και τις επόμενες γενιές...
