Σήμερα, θα αναφερθούμε σε μια από τις καλύτερες περιπέτειες της Θρυλικής Τετράδας, που έχουν γραφτεί! Πρόκειται για την ιστορία "Το τρύπιο αστέρι", που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο τεύχος 298 του Μικρού Κάου-μπόυ. Ήταν μια από τις πρώτες ιστορίες που έγραψε ο συγγραφέας Γιώργος Μαρμαρίδης, νεοπροσληφθείς τότε στο περιοδικό. Είναι αξιοσημείωτο το πόσο γρήγορα μπήκε στο κλίμα των ιστοριών του περιοδικού ο άνθρωπος αυτός. Είναι σίγουρο ότι μέχρι τότε ήταν αναγνώστης του περιοδικού και των ιστοριών του Πότη Στρατίκη...
Και για να συνεχίσουμε με την ιστορία μας, θα αναφέρουμε ότι ξαναδημοσιεύθηκε άλλες τρεις φορές στον Μικρό Αρχηγό, με τον λάθος τίτλο "Ο νεκρός στρατιώτης" (τεύχη 184, 508 και 785).
Υπόθεση: Ο σερίφης Τζεφ Ρίτσαρσον, κυνήγησε τους τρεις κακοποιούς που λήστεψαν την τράπεζα του Λίμπερτυ Βέιλ. Εκείνοι για να γλιτώσουν, μπήκαν στην έρημο, όμως τελικά δεν ξέφυγαν από τον καταπληκτικό σερίφη που ακολούθησε τα ίχνη τους, τους βρήκε, μονομάχησε μαζί τους και τους σκότωσε! Δυστυχώς για εκείνον, όμως, κάποιος άλλος τον παρακολουθούσε και τον πυροβόλησε. Ο σερίφης έπεσε νεκρός, με μία σφαίρα στο στήθος. Μία σφαίρα που, πριν σκοτώσει τον αντιπρόσωπο του νόμου, τρύπησε το αστέρι που φορούσε κι εκείνο –με την καρφίτσα του σπασμένη– κύλησε ανάμεσα στους βράχους… Είκοσι ολόκληρα χρόνια μετά από αυτό το περιστατικό, η Θρυλική Τετράδα περνάει από εκείνο το σημείο και ο Πεπίτο, εντελώς τυχαία, ανακαλύπτει το τρύπιο αστέρι. Ο Τζιμ αποφασίζει να ερευνήσει σε ποιον ανήκει το αστέρι αυτό, κι όταν φτάνουν στο Λίμπερτυ Βέιλ μαθαίνει μια παλιά ιστορία για έναν σερίφη που πρόδωσε το καθήκον του και το έσκασε με τα κλοπιμαία της τράπεζας… Στην πόλη, κατοικεί και ο γέρος πατέρας του σερίφη, ο οποίος έχει αποξενωθεί από τον κόσμο και ζει τόσα χρόνια με την ντροπή του γιου του. Ο Τζιμ, θα τον επισκεφθεί και θα του παραδώσει το τρύπιο αστέρι που αποδεικνύει ότι τουλάχιστον ο γιος του δεν πρόδωσε αλλά σκοτώθηκε! Το Ελληνόπουλο, όμως, δεν θα μείνει με σταυρωμένα χέρια. Θα προσπαθήσει, έστω και μετά από είκοσι χρόνια, να ανακαλύψει αυτόν που σκότωσε τον έντιμο σερίφη... Θα τα καταφέρει;...
Κριτική: 5/5
Εδώ, θα πρέπει να αναφέρουμε και κάτι το οποίο αφορά την εικονογράφηση της ιστορίας. Η μεγάλη εικόνα που βρίσκεται στη μέση του περιοδικού, δεν είναι ακριβώς η ίδια στην πρώτη έκδοση με αυτές που ακολούθησαν. Οι εικονογράφοι του περιοδικού (Θ. Ανδρεόπουλος, Κ. Ραμπατζής), άλλαξαν την μορφή του γέρου πατέρα, έτσι ώστε να μοιάζει περισσότερο στεναχωρημένος, παρά τρελός... Πρόκειται για κάτι το ιδιαίτερο, καθώς δεν υπάρχει άλλη τέτοια παρέμβαση στην πορεία της έκδοσης του περιοδικού...
Εικόνα τεύχους 298 του Μικρού Κάου-μπόυ
Εικόνα τεύχους 508 του Μικρού Αρχηγού
Π.Π.
Καλημέρα αγαπητοί μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετική η ιστορία που μας θύμησες σήμερα, Παναγιώτη. Θα προσθέσω στα της εσωτερικής εικονογράφησης, ότι ο γέρος εκείνος εμφανίζεται στο εξώφυλλο του τεύχους 568, του Μικρού Καουμπόυ(Το Μυστικό του Σκελετού), σε μεγένθυση μόνον το πρόσωπο του, στο πλάι δεξιά, του εξωφύλλου του τεύχος 749(Ο Θησαυρός των Κουρού), όπως και στο 1176(Η Χαμένη Φυλή). Ελπίζω να μην ξέχασα κάποια εμφάνιση!
Πράγματι η εικόνα του αλλοπρόσαλλου γέροντα πάνω στον τάφο είναι πολύ δημοφιλής στις τελευταίες εκδόσεις. Ίσως σε αυτή αντικατοπτρίζεται το μυστηριώδες και σκοτεινό, ώρες ώρες εφιαλτικό ύφος γραφής του Μαρμαρίδη, το οποίο πολύ με φόβιζε αλλά και πολύ με γοήτευε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην ιστορία, που με πολύ όμορφο τρόπο παρουσιάζεται σήμερα, δεν την έχω διαβάσει. Πρέπει να είναι πολύ συναρπαστική. Αυτό το μοτίβο της καθυστερημένης απόδοσης δικαιοσύνης πάντα με είλκυε!
Σ'ευχαριστώ Πητ!
Καλημέρα σε όλους, παιδιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργο, το εξώφυλλο του 568, ξαναδημοσιεύθηκε στο 1195, όμως, νομίζω ότι δεν έχει κανένα νόημα το να ψάχνουμε τα εξώφυλλα. Κι αυτό γιατί, ουσιαστικά, οι εικονογράφοι του περιοδικού χρησιμοποιούσαν διάφορα μεμονομένα σχέδια και κάνανε συνθέσεις. Οπότε, η μορφή ενός κάου-μπόυ, μπορεί να έχει εμφανιστεί δέκα φορές σε εξώφυλλο, σε διαφορετικό όμως μέγεθος ή με διαφορετικό φόντο ή με διαφορετικό χρωματισμό ρούχων... Μην το ψάχνεις...
Bill, δεν συμφωνώ απόλυτα ότι ο Μαρμαρίδης έχει γράψει "σκοτεινές ιστορίες". Πράγματι, σε κάποιες μπορεί να μας κρατούσε σε υπερένταση (ήταν μανούλα στο να δημιουργεί την ατμόσφαιρα που ήθελε), όμως έχω την εντύπωση πως δεν έχει γράψει ιστορίες που να με τρόμαξαν. Θα είχε ενδιαφέρον να ξεκινούσαμε μια συζήτηση όλα τα μέλη πάνω σε αυτό για να δούμε τις απόψεις όλων...
Εγώ, έχω σχηματίσει την εντύπωση ότι ο πιο "σκοτεινός" από τους συγγραφείς ήταν ο Χ. Κυριακού... Θέλεις να μου πεις αν θυμάσαι κάποια "σκοτεινή" ιστορία, μήπως τελικά ήταν δική του και όχι του Μαρμαρίδη;
Παιδιά, μπορείτε να λάβετε όλοι μέρος στη συζήτηση...
Θέλω, επίσης, να σημειώσω ότι "Το τρύπιο αστέρι" είναι μια περιπέτεια που άρεσε όχι μόνο στους αναγνώστες, αλλά ακόμα και στον ίδιο τον κο Μαρμαρίδη. Δεν είναι τυχαίο ότι σε ένα ντοκυμανταίρ για την κρτική τηλεόραση, όταν του ζητήθηκε να διαβάσει αποσπάσματα από κάποια ιστορία, ο ίδιος επέλεξε το "Τρύπιο αστέρι"! Μάλιστα, στο ντοκυμανταίρ, δείχνουν και την εικόνα από το σαλόνι του Μ.Κ. 298, την ίδια που δημοσιεύσαμε κι εμείς σε αυτή την ανάρτηση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι αν σας "άναψα φωτιές" για το ντοκυμανταίρ αυτό, σύντομα θα το παρουσιάσουμε στο blog μας και μάλιστα θα σας πούμε τον τρόπο για να μπορέσετε να το απολαύσετε όλοι!
ϊσως είναι θέμα διατύπωσης Πητ. Χαρακτηρίζοντας "σκοτεινές" τις ιστορίες του Μαρμαρίδη εννοώ πως είχαν να κάνουν με φαντάσματα, δυνάμεις του κακού (προσωποποίηση ο Ελ Καπιτάν), με ένα έρπον μυστήριο γενικά. Πράγμα που ξαναλέω, γοήτευε. Το έβλεπες με δέος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω διαβάσει ιστορία του Κυριακού. Δυστυχώς δεν την θυμάμαι. Συμφωνώ όμως απόλυτα μαζί σου πως είχε ένα διαφορετικό του Μαρμαρίδη μυστήριο. Ήταν σκυθρωπές και με περίεργο τέλος.
Περιμένω με αγωνία το ντοκυμαντέρ!
Θα συμφωνήσω κι εγώ με τον Παναγιώτη, όπως και με τον Bill, ουσιαστικά. Υπήρχαν στιγμές που υπόβοσκε μια ατμοσφαιρικού τύπου αγωνία, για την εξέλιξη του σεναρίου, την οποία και καλιεργούσε εντέχνως ο Μαρμαρίδης, εκεί όμως εξαντλούνταν το στοιχείο του φόβου, καθώς σαν απομηχανής θεός, ο Πεπίτο με τις γκάφες του έρχονταν να δράσει καταλυτικά και να αποφορτίσει το κλίμα. Τώρα σχετικά με το ντοκυμαντέρ, μας πρόλαβες όλους Παναγιώτης, καθώς ήμουν κι εγώ έτοιμος να ζητήσω "εξηγήσεις" και παρουσίαση - παράθεση link του!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈρχεται μέσα στις επόμενες μέρες και θα δείτε ζωντανά τον Μαρμαρίδη, τις αποθήκες με τεύχη Μικρού Κάου-μπόυ και Μικρού Αρχχηγού, τον ίδιο να κάνει σκοποβολή κ.α. Λίγη υπομονή φιλαράκια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι και κατά την ταπεινή μου γνώμη, μια από τις καλύτερες ιστορίες της Θρυλική Τετράδας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Μαρμαρίδης ήταν ΜΑΣΤΟΡΑΣ στην αγωνία, την πλοκή, το μυστήριο και στην ατμόσφαιρα.
Κρίμα που δεν ζει ακόμα.
Με αγωνία περιμένω το ντοκυμαντέρ αυτό.
Περίεργο που ο Κ.Φωτεινός δηλώνει ότι δεν έχει διαβάσει καμία ιστορία του Μαρμαρίδη.
Tzim μου άνοιξες πόρτες μνήμης.
Θα την ξαναδιαβάσω πάλι την ιστορία, μιας και την εχω στο Μ.Α.
Σ' ευχαριστώ.
Πράγματι, κρίμα που δεν ζει ακόμη ο Γιώργος Μαρμαρίδης, όμως το ότι δεν προλάβαμε να τον γνωρίσουμε πρέπει να μας αφυπνίσει και να συνειδητοποιήσουμε ότι τα χρόνια περνάνε... Τώρα, πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς, που έχουμε ανάμεσά μας ανθρώπους σαν τον Πότη Στρατίκη και τον Κώστα Ραμπατζή... Και να τους τιμούμε όπως μπορούμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Μαρμαρίδης ήταν "μάστορας" και οι ιστορίες του έχουν μεγάλη ποιότητα. Εδωσε ώθηση πιστεύω στο περιοδικό. Δεν έχω διαβάσει την ιστορία. Κρίμα που δεν αναδημοσιεύτηκε στον Μικρό Καουμπόυ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα πω αρχικά "καλό μήνα" σε όλους!
ΑπάντησηΔιαγραφήHunter, απ' ότι κατάλαβα, δεν μαζεύεις "Μικρό Αρχηγό", αλλά μόνο "Μικρό Κάου-μπόυ";
Καλημέρα σε όλους και καλό μήνα! Κάποιος εκ των μελών του Club, απ' ότι έχω διαβάσει, γνώριζε προσωπικά το Γ. Μαρμαρίδη! Θα είχε ενδιαφέρον να μας πει τι θυμάται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα και καλό μήνα και από μένα. Μεγάλος φαν κι εγώ του Μαρμαρίδη! Ο άνθρωπος ήταν σπουδαίος συγγραφέας, τι να λέμε τώρα! Οι ιστορίες του, σου χαράζονταν στο μυαλό!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαιρετώ τους Bill και Βρασίδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον Μαρμαρίδη, τι άλλο να πω, πέρα απ' ότι ειπώθηκε ήδη; Εγώ πιστεύω ότι ήταν ο κορυφαίος συγγραφέας των ελληνικών “pulp” περιοδικών και όσον αφορά τον Μικρό Κάου-μπόυ θεωρώ ότι με την δουλειά του σε αυτό το περιοδικό ολοκλήρωσε με τον καλύτερο τρόπο την μυθολογία του Μικρού Σερίφη, αλλά ολοκληρώθηκε και ο ίδιος σαν συγγραφέας αυτού του είδους. Ο Μικρός Κάου-μπόυ του έδωσε την δυνατότητα να δουλέψει για χρόνια με την ίδια ομάδα ηρώων, να «μπει στο πετσί» τους και να γίνει –ουσιαστικά- ένα με αυτούς! Διαβάζοντας τις ιστορίες του με την Θρυλική Τετράδα, νομίζεις ότι κάθεσαι ανάμεσα στα τέσσερα παιδιά, ότι τρως μαζί τους, ότι κοιμάσαι πλάι τους στο ύπαιθρο, ότι πολεμάς μαζί τους, τους κακούργους! Κι όχι μόνο αυτό… Έχεις την αίσθηση ότι αν γυρίσεις το κεφάλι σου, θα δεις έναν καβαλάρη να σε παρακολουθεί. Κι αν αυτός ανασηκώσει το μαύρο στέντσον του, θα αναγνωρίσεις αμέσως ότι δεν είναι άλλος από τον κυρ-Γιώργο…
Κι όσον αφορά, Bill, τον φίλο μας που είχε την τύχη να γνωρίσει τον συγγραφέα, δυστυχώς δεν μπορεί να έρθει σε επαφή μαζί μας μέσω του ίντερνετ... Είναι κι αυτός χαμένος μέσα στα γρανάζια της καθημερινότητας, απ' ότι φαίνεται...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μήνα σε όλους παιδιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μήνα κι από μένα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή είναι πέραν κάθε αμφιβολίας μία εκ των κορυφαίων ιστοριών της θρυλικής τετράδας, και μία απο τις καλύτερες του κου Μαρμαρίδη. Κατ εμέ ο Γιώργος Μαρμαρίδης είναι αυτός που ανέβασε πολύ ψηλά το πήχυ των ελληνικών γουέστερν περιοδικών (και όχι μόνο φυσικά). Μπορεί ο κος Κώστας Φωτεινός να ειναι ο δημιουργός, ο συνεχιστής του όμως είναι αυτός που προσέφερε μια ξεχωριστή αισθητική στη γραφή των ιστοριών, όσο και στη πλόκη αυτών. Όσοι από εμάς έχουμε διαβάσει κ αγαπήσει(όπως εγώ)αμερικάνικα pulp καταλαβαίνουμε εύκολα πως ο Μαρμαρίδης είχε σαφέστατες επίρροες απο αυτά. Για μένα ο Μαρμαρίδης ειναι ο κορυφαίος Έλληνας pulp συγγραφέας και οι ιστορίες του θα με συντροφεύουν δια παντός. Κ τον ευχαρριστώ πολύ γι'αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαιδια δεν θα μπορουσα να τα πω καλυτερα,με υπερκαλυψατε.Ο κυριος Στρατικης ειναι ο γεννητορας και πατερας αυτης της παρεας που στιγματισε αμετρητες παιδικες μας στιγμες,ο μαστρο-Μαρμαριδης ομως ηταν ο γλυπτης που σμιλεψε πανω στα ηδη ιερα μαρμαρα του Κωστα Φωτεινου.Οπως πολυ σωστα προαναφερατε ο Γιωργος Μαρμαριδης μας εκανε να ζουμε τις ιστοριες περισσοτερο απο καθε αλλο συγγραφεα της Τετραδας,ειχε τον δικο του,μοναδικο τροπο ο μπαγασας,σφυριζε η σφαιρα διπλα στ'αυτια των παιδιων,σφυριζε και στα δικα μας,κλωτσια ο Πελε στα οπισθια του Πεπιτο και μαυριζαν τα δικα μας,απειλουσε ο Ελ Καπιταν να πεταξει στη λιμνη με τα πιρανχας τους συμμοριτες του και πριν καν νιωσουμε το συγκρυο και το μυρμηγκιασμα στις ραχοκοκαλιες μας το ποδι μας ηταν ηδη μισοφαγωμενο,τι να λεμε τωρα,αξιος!Για καποια περιοδο ειχα διαβασει πιτσιρικας αμερικανικα παλπ μετεφρασμενα στα ελληνικα,του Τζακ Λοντον νομιζω,κανενα απο αυτα ομως δεν καταφερε να μου κεντρισει το ενδιαφερον,και κυριως την ψυχη,οπως τα γραπτα του Mastro-Marm.Πανο με χαροποιουν ιδιαιτερα οι νεες ερευνες και στατιστικες που ετοιμαζεις για την Θρυλικη Τετραδα και αναμενω εναγωνιως...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου αρέσει ο τρόπος που σχολιάζεις, φιλαράκι. Κανένα καινούριο κείμενο, έγραψες; Όποτε έχεις κάτι έτοιμο, το ανεβάζουμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠανο για να στρωσω τον...απ'αυτο μου κατω και να γραψω θα πρεπει πρωτα να εχω την απαιτουμενη για μενα ηρεμια κι εσωτερικη γαληνη ωστε τα σεναρια που εχω στο μυαλο μου να μην παραμεινουν στο σταδιο που εγω οριζω σαν αρλουμπολογια αλλα να παρουν μια ωραια,ευσχημη μουριτσα η οποια θα γαργαλαει την ιριδα του ματιου μου και την κεφαλα μου γενικοτερα.Σ'ευχαριστω παντως για το σχολιο,καλο μηνα κι οσο για νεο κειμενο κατι σου ειχα στειλει ρε συ αλλα μαλλον δεν ειδε το πρασινο φως...
ΑπάντησηΔιαγραφή