Η ιστορία αυτή, δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο τεύχος 151 του Μικρού Σερίφη, το 1965, με τον τίτλο "Ποιος έδωσε το σύνθημα;". Είναι γραμμένη, βέβαια, από τον Πότη Στρατίκη, ενώ αναδημοσιεύθηκε δύο φορές, στα τεύχη 629 και 1072 του περιοδικού. Σε αυτές τις εκδόσεις, η περιπέτεια άλλαξε όνομα και δημοσιεύθηκε ως "Οι Ινδιάνοι ζητούν αίμα".
Υπόθεση: Τα τέσσερα παιδιά φτάνουν σε ένα απομονωμένο χωριό και ζητούν φιλοξενία. Οι κάτοικοι φοβούνται ότι θα τους επιτεθούν οι Ινδιάνοι και λένε στα παιδιά πως είναι καλύτερα να φύγουν. Φυσικά, οι φίλοι μας δεν φεύγουν αλλά μένουν και βοηθούν στην άμυνα του χωριού. Θα τοποθετηθούν σκοποί για να μην αιφνιδιαστούν οι κάτοικοι από τους ερυθρόδερμους, ενώ θα μοιραστεί και ένα σύνθημα που το ξέρουν μόνο οι ίδιοι. Δυστυχώς, κάποιος θα προδώσει το σύνθημα αυτό και οι Ινδιάνοι θα μπουν στο χωριό και θα απαγάγουν γυναικόπαιδα… Ο Τζιμ, αναλαμβάνει να ελευθερώσει τους αιχμαλώτους, ενώ παράλληλα όλοι αναζητούν τον προδότη... Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να υποπτευθεί ποιος πραγματικά είναι...
Κριτική: 2/5
Δημοσιεύουμε το εξώφυλλο του τεύχους 1072 και την βινιέτα του τεύχους 151.
Σημείωση: τα στοιχεία που παραθέτονται στην ενότητα "Αξέχαστες Ιστορίες", είναι άγνωστα και βλέπουν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας. Περιλαμβάνονται στο λεύκωμα "Μικρός Σερίφης, Ένα ταξίδι από το μύθο στο θρύλο", του Παναγιώτη Πλαφουτζή, που θα κυκλοφορήσει σύντομα.
Παρ' όλο το ιδιαίτερο ενδιαφέρον, και την ενδελεχή έρευνα που έχει γίνει στα κατά καιρούς παρουσιαζόμενα θέματα, εν τούτοις, όταν βλέπω εξώφυλο του Μικρού Σερίφη αγγαλιώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τη μία περιμένω με αγωνία και "μέμφομαι" τον Πήτ για την καθυστέρηση(!) έκδοσης του Λευκώματος από την άλλη μου αρέσει να "πίνω" το θέμα στάγδην βραδέως! Να είσαστε καλά παιδιά.Καλημέρα σε όλους!
Είχα ανησυχήσει, Bill και θα σ' έπαιρνα τηλέφωνο! Λέω κι εγώ, πού είναι αυτό το παιδί;
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαντάζομαι, όμως, ότι βρισκόσουν σε κάποια αποστολή για εξολόθρευση μπαντίδος, έτσι;
Ψάχνω κι εγώ Πήτ να πάρω το ασημένιο αστέρι. Και άλλες φορές να εξοντώσω τον Ελ Καπιτάν! Παρ' ότι ξέρω πως αυτό δεν θα γίνει ποτέ, εν τούτοις συμπεριφέρομαι "ως εάν"! Ίσως στην επόμενη ιστορία μας να τα καταφέρω! Έχεις την αγάπη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά τα εξώφυλα, αλλα κι αυτές οι βινιέτες είναι το κάτι παραπάνω που με ρίχνει στην θάλασσα της νοσταλγίας, που με γυρνάει πίσω, που με ταξιδεύει στα παιδικά χρόνια ακόμα κι ας μην έχω διαβάσει όλες αυτές τις ιστορίες που παρουσιάζονται σ' αυτήν την ενότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε προσμονή Jim περιμένω το βιβλίο σου.
Ελπίζω να βρεί τον δρόμο του προς την έκδοση σύντομα.
Υ.Γ.
Πητ μου "χρωστάς" μια παρουσιάση. (Δες Α.Ιστορίες 11).
Bill, σου εύχομαι να γίνεις και σερίφης του Ώστιν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εμείς, οι υπόλοιποι του Club, θα έρθουμε στην ορκωμοσία σου και θα φωνάζουμε "Αρίμπα!", πετώντας ψηλά τα καπέλα μας!
Τζο, έχεις απόλυτο δίκιο, φίλε μου. Η επόμενη ιστορία θα είναι η δική σου!
σε ένα ταξίδι μου στον αμερικάνικο νότο βρέθηκα εντελώς τυχαία στο καλύτερο ροντέο.. στο ροντέο των τροφίμων της φυλακής "Αγκόλα" στη Λουιζιάνα..
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ ωραίο θέαμα πραγματικά.. ανάμεσα σε αυτούς που ορμάγανε θαρετά να αποσπάσουν τη προσοχή των ταύρων για να μη ξεσπάσουν τη μανία τους κάτω στούς πεσμένους καβαλάρηδες, ήταν και μια κοπέλλα μελαχρινή, πολύ εντυπωσιακή.. εμένα μου φάνηκε σαν ινδιάνα αλλά άκουγα τον κόσμο να την επευφημεί "attaboygreekamazon".. μου εξηγήσανε μετα τι ακριβώς σήμαινε περίπου και κατάλαβα ότι στα ελληνικά θα σήμαινε κάτι σαν "όρμα παλληκάρι ελληνίδα αμαζόνα" ή κάτι τέτοιο τέλως πάντων.. ελληνίδα?? στη Λουιζιάνα?? σε Ροντέο αποκλειστικά για άντρες?? με έφαγε η περιέργεια και κάθησα μέχρι αργά το απόγευμα ρωτώντας εδώ και εκέι για να διασταυρώσω και να μάθω πώς ήταν το πραγματικό της όνομα.. το μόνο που έμαθα ότι είχε το όνομα της ελληνίδας γιαγιά της.. Ντιάνα..
μήπως ξέρετε κάτι σχετικά??
δείτε βίντεο απο το καλύτερο ροντέο του κόσμου..
http://angolarodeo.com/
Θείε Σκρούτζ, καλωσήρθες στις συζητήσεις μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜας εκπλήσσει και εμάς η μαρτυρία σου αυτή! Όχι, δεν γνωρίζουμε κάτι σχετικό. Το ότι, τώρα, έχουμε αυτή τη συνωνυμία, μάλλον στην τύχη πρέπει να το αποδώσουμε...