Κάτι περίεργο νιώθω, όποτε διαβάζω αυτές τις περιπέτειες…

Οι καθημερινοί ρυθμοί των περισσοτέρων από εμάς είναι ταχύτατοι. Η δουλειά, η οικογένεια, τα ψώνια, οι υποχρεώσεις, είναι μέρος της καθημερινότητάς μας και πρέπει όλα να τα προλαβαίνουμε και να αφήνουμε τους πάντες ικανοποιημένους, ακόμα και τον εαυτό μας. Έτσι, όταν έρχεται η ώρα που πέφτουμε στο κρεβάτι μας το βράδυ για να κοιμηθούμε, είμαστε τόσο κουρασμένοι που μας παίρνει ο ύπνος σε δευτερόλεπτα. Ένας ύπνος, συνήθως, τόσο ταραγμένος όσο και η «γρήγορη» ημέρα που ζήσαμε.
Βέβαια, ο καθένας μας, προσπαθεί να δημιουργεί τις δικές του άμυνες και να προσαρμόζει τις αντοχές του γύρω από τις ανάγκες και τις υποχρεώσεις του. Άλλος, για να ηρεμεί ακούει χαλαρή μουσική στο αυτοκίνητο, άλλος βλέπει μία ώρα τηλεόραση πριν κοιμηθεί…
Εμένα, μου άρεσε πάντα να διαβάζω, κι επειδή –πλέον– με τους ημερήσιους ρυθμούς δεν προλαβαίνω να διαβάσω, το κάνω το βράδυ λίγο πριν κοιμηθώ. Ένα καλό βιβλίο, είναι πάντα ένας φίλος που σε χαλαρώνει και σε βοηθά να οδηγηθείς με ηρεμία στην αγκαλιά του Μορφέα.
Τα τελευταία χρόνια, με αφορμή τη συγγραφή του λευκώματος για τον Μικρό Σερίφη, τις περισσότερες φορές αντί για ένα λογοτεχνικό βιβλίο, τα βράδια διάβαζα κάποιο τεύχος του περιοδικού. Βλέπεις, έπρεπε να εντοπίσω εκατοντάδες λεπτομέρειες που θα τις χρησιμοποιούσα στο λεύκωμα.
Παρατήρησα, λοιπόν, ότι κάθε φορά –πριν ξαπλώσω, είχα μία μικρή αγωνία και μία προσμονή για το είδος της περιπέτειας και τους κινδύνους που θα αντιμετώπιζε η θρυλική τετράδα των παιδιών του νόμου, στο τεύχος που είχα επιλέξει να διαβάσω.
Είχε μεσολαβήσει ένα πολύ μεγάλο διάστημα από τότε που διάβαζα μετά μανίας τα περιοδικά αυτά, τότε στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου. Έτσι, ήταν σα να ξαναζούσα τα παιδικά μου χρόνια και ειδικά όταν τύχαινε να πέσω πάνω σε κάποια περιπέτεια που την είχα ξαναδιαβάσει μικρός, μου ξυπνούσαν χίλιες δύο αναμνήσεις. Θυμόμουν το περίπτερο ή το ψιλικατζίδικο απ’ όπου είχα αγοράσει το συγκεκριμένο τεύχος, το πού ήμουν όταν το διάβασα τότε, την πρώτη φορά (ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου ή το καλοκαίρι στο χωριό), την εντύπωση που μου είχε προκαλέσει η περιπέτεια εκείνη τότε και άλλα τέτοια.
Σίγουρα, αυτά είναι πράγματα που τα νιώσατε ή τα νιώθετε κι εσείς. Μπορεί, ίσως, να διαφέρουν οι ήρωες πρωταγωνιστές (στη θέση του Τζιμ Άνταμς μπορεί για σας να ήταν ο Μπλεκ, ο Ζαγκόρ ή ο Σπάιντερ Μαν), όμως τα συναισθήματα είναι ακριβώς τα ίδια.
Και είμαι σίγουρος γι’ αυτό, γιατί βλέπω το ενδιαφέρον όλων σας για τα περιοδικά αυτά (Μικρός Σερίφης, Περιπέτεια ή Λούκυ Λουκ δεν έχει σημασία), το οποίο είναι μεγάλο. Άλλωστε, δεν θα βρισκόμασταν όλοι μαζί σ’ αυτή τη παρέα αν δεν υπήρχαν οι ίδιες αυτές σκέψεις στο μυαλό όλων μας.
Γι’ αυτό και θα συνεχίσουμε πάντα να αναζητούμε αυτή τη παρέα! Γιατί πάντα θα νιώθουμε περίεργα όποτε διαβάζουμε αυτές τις περιπέτειες…

Παναγιώτης

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο τεύχος 3 του "Club Φίλων Μικρός Σερίφης - Magazine"