Ο Κάρλος Μαρία Ντομίνγκες είναι κριτικός λογοτεχνίας και δημοσιογράφος από την Αργεντινή. Όχι και τόσο δημοφιλής στην Ελλάδα, ωστόσο έχει γράψει μυθιστορήματα, βιογραφίες καθώς και βιβλία δημοσιογραφικής έρευνας, που έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες.
Στο βραβευμένο «Χάρτινο σπίτι», που τιμήθηκε με το βραβείο Lolita Rubial και έχει μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες μιλά για μια ιστορία αγάπης.
Μια ιστορία αγάπης πολύ διαφορετική και ιδιαίτερη, που συνδέει τους πρωταγωνιστές με ένα βιβλίο. Mας ξεκαθαρίζει ο συγγραφέας ήδη από την πρώτη σελίδα, ότι τα βιβλία είναι επικίνδυνα και αλλάζουν το πεπρωμένο των ανθρώπων. Έτσι, αρχίζει την αφήγηση με το θάνατο της καθηγήτριας της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας της Μπλούμα Λέννον σε τροχαίο καθώς διαβάζει ποίημα της Έμιλυ Ντίκινσον. Στη συνέχεια, ο συνάδελφός της καθηγητής και πρώην εραστής της παραλαμβάνει ένα δέμα, που περιέχει ένα βιβλίο με μια ιδιόχειρη αφιέρωση, το οποίο προορίζεται για κείνη. Το βιβλίο είναι το «Γραμμή σκιάς» του Τζότζεφ Κόνραντ, το οποίο συνοδεύεται με μια παράξενη αφιέρωση και ίχνη τσιμέντου στο εξώφυλλο. Ωστόσο, εκείνη δε ζει πια για να το παραλάβει, ούτε και για να του εξηγήσει το νόημα της αφιέρωσης. Έτσι, ο συνάδελφος και καλός της φίλος ξεκινά μια περιπετειώδη έρευνα για να ανακαλύψει τον αποστολέα και για να μπορέσει να καταλάβει το κρυφό νόημα.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή μας παραθέτει κάποιες σκέψεις, παρατηρήσεις, διαπιστώσεις, για την ανάγνωση και τους αναγνώστες για πράγματα που ήξερε ή ανακάλυψε με αφορμή αυτή την έρευνα. Μας μιλά για βιβλία, για διαφορετικά είδη αναγνωστών, κάνοντας έναν ωραίο διαχωρισμό για δυο είδη βιβλιόφιλων τους βιβλιοσυλλέκτες και τους βιβλιοφάγους, αλλά και πως το ένα βιβλίο μας οδηγεί στο άλλο καθώς και για τους τρόπους αρχειοθέτησης των βιβλίων. Υπάρχουν παντού βιβλία. Άλλοτε είναι τακτοποιημένα, ή ατάκτως ερριμμένα, και άλλοτε καθαρά και προσεγμένα ή μουντζουρωμένα και σκοροφαγωμένα. Ακόμα και ο τίτλος του βιβλίου δεν αποτελεί κάποια παρομοίωση αλλά κάνει λόγο για ένα σπίτι πραγματικά φτιαγμένο μόνο από βιβλία. Το βιβλίο αποτελεί το βασικό πρωταγωνιστή αυτής της νουβέλας. Ο συγγραφέας θεωρεί τη βιβλιοθήκη και τα βιβλία ζωντανούς οργανισμούς τόσο που στο τέλος το βιβλίο παύει να είναι ένα άψυχο αντικείμενο και μετουσιώνεται σε κάτι έμψυχο, και καταλήγει ακόμα και στο θάνατο σαν οποιοδήποτε έμψυχο ον λέγοντας χαρακτηριστικά: «Το βιβλίο άρχιζε να μαλακώνει στη βροχή ….. να βυθίζεται σε έναν αργό αλλά γαλήνιο θάνατο, σαν το καράβι που μπαίνει ήσυχα στο λιμάνι».
Όλα αυτά ο πρωταγωνιστής-αφηγητής, μας τα παρουσιάζει με μια ωραία και γλαφυρή γλώσσα, με ζωντανές περιγραφές και εικόνες για τη Λατινική Αμερική, με περιπλανήσεις στο Μπουένος Άιρες και την Ουρουγουάη, ενώ μας δίνει ενδιαφέρουσες πληροφορίες για πολλούς γνωστούς Λατινοαμερικάνους συγγραφείς και λογοτέχνες και για άλλους όχι και τόσο γνωστούς.
Μια ενδιαφέρουσα νουβέλα, όχι τόσο γιατί περιγράφει μια πρωτότυπη ιστορία αγάπης αλλά γιατί μας δίνει την αφορμή το συγκεκριμένο βιβλίο να σκεφτούμε το ρόλο που έχουν τα βιβλία στη ζωή μας πέρα από το περιεχόμενό τους.
Έφη Μαυροπούλου, από το http://www.critique.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου