Δυνατές συγκινήσεις!

Ο «Μικρός Σερίφης», που τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε μέσα από τις όμορφες ιστορίες του Πότη Στρατίκη, του αγαπημένου μας Κώστα Φωτεινού. Πόσες φορές άραγε δε μας έκανε κι εμάς αυτός ο άνθρωπος να τρέχουμε μαζί με τον Τζιμ, τη Ντιάνα, τον Πεπίτο και τον Τσιπιρίπο στις πεδιάδες του Ουέστ και να κυνηγάμε μαζί τους ληστές και παρανόμους!...
Ύστερα ήρθε ο Γιώργος Μαρμαρίδης, άξιος συνεχιστής των περιπετειών της Τετράδας, για να μας κάνει ακόμη πιο «άρρωστους»! Έβαλε την ποίηση και τη λογοτεχνία μέσα στις σελίδες του «Μικρού Κάου-μπόυ» («…Ένας άγριος άνεμος κάνει τις κορφές των θάμνων να σκύβουν ταπεινά στο πέρασμά του!»…). Με πιο πολύπλοκες περιπέτειες και με μεγαλύτερη έμφαση στο χαρακτήρα των ηρώων.
Αξέχαστες οι ατάκες του Πεπίτο για το άστρο του Σερίφη του Ώστιν και για τα «θιέντο άνιος»! Τα σκέρτσα του με τον ιδιότροπο Πελεγκρίνο, τα πειράγματά του με το «κοκκινομούρικο μικρόβιο» (όπως έλεγε τον Τσιπιρίπο), τις απερίγραπτες συνθέσεις με την κιθάρα του, τα συναντούσαμε σχεδόν σε κάθε τεύχος και μας γέμιζαν γέλιο και ευχαρίστηση. Η ευγένεια και η μεγαλοψυχία της Ντιάνας, της «θρυλικής αμαζόνας», όπως συνήθιζε να την αποκαλεί ο συγγραφέας, η λακωνικότητα του μικρού Κομάντσι, μας έκαναν να αγαπήσουμε τους ήρωές μας ακόμα πιο πολύ!
Ποιος θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος στη σκηνή που ο Τζιμ Άνταμς αποκαλύπτει στο δύστυχο πατέρα, μετά από είκοσι χρόνια, ότι ο γιος του δεν ήταν προδότης –όπως όλοι νόμιζαν– αλλά σκοτώθηκε στην εκτέλεση του καθήκοντος (Περιπέτεια: «Το τρύπιο αστέρι»)! Ή στα λόγια του Ελληνόπουλου στο υπέροχο άλογό του, τον Κεραυνό, όταν αυτό –μια στιγμή πριν– δεν κουνήθηκε βήμα, μετά από πρόσταγμα του παρανόμου να φύγει, με αποτέλεσμα να κρεμιόταν ο κύριός του (Περιπέτεια: «Ο πιστολέρο με την ουλή»)!


Σε ποιόν από μας, φίλοι μου, δεν κοβόταν η ανάσα με τις περιγραφές του τρομερού Ελ Καπιτάν! («Αν ήταν μέρα και φώτιζε αυτό το γέννημα της νύχτας, φρίκη και τρόμος θα κυρίευε ακόμη και τα στοιχειά της θάλασσας που θα το έβλεπαν. Είναι ένας άντρας τυλιγμένος σε μια μακρυά μαύρη μπέρτα που ανεμίζει στον αέρα σε κάθε του βήμα ή πήδημα. Το πρόσωπό του είναι μακρόστενο μ’ ένα ωχρό σαν του θανάτου χρώμα, θαρρείς πως μόλις βγήκε από το μνήμα…»).
Και τέλος ο Τζιμ Άνταμς! Το ατρόμητο Ελληνόπουλο που τ’ όνομά του έχει μείνει θρύλος στα λιβάδια του Ουέστ (όπως αναφέρεται συχνά)! Να είναι αξεπέραστος, για χρόνια ολόκληρα να κυλάει ακόμη μέσα μας!
«Ένας μικρός καβαλάρης μπαίνει κατά τις δώδεκα το μεσημέρι στο Σουήτγουότερ. Δεν θα’ ναι παραπάνω από δεκαοχτώ χρονών, αλλά χωρίς άλλο κι ο πιο σκληρός άντρας θα δίσταζε να τα βάλει μαζί του. Το φωτεινό βλέμμα του δείχνει αφοβιά κι αποφασιστικότητα. Το λυγερό κορμί του, όπως στέκεται πάνω στη σέλα, βλέπεις αμέσως πώς είναι δεμένο με ατσαλένιες ίνες. Ακόμα και το άλογό του είναι ένα καταπληκτικό ζώο, από κείνα που μπορεί να συναντήσει κανείς ένα στο εκατομμύριο, ανάμεσα στα καλύτερα άλογα. Το παιδί αυτό, που φτάνει στη μικρή κωμόπολη της δύσεως ολομόναχο, δεν είναι άλλο από τον Δημήτρη Αδαμόπουλο –ή Τζιμ Άνταμς όπως τον ξέρουν στην Αμερική…»…

Άρθρο του Βασίλη Χατζηιωάννου που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "CLUB ΦΙΛΩΝ ΜΙΚΡΟΣ ΣΕΡΙΦΗΣ - MAGAZINE" (τεύχος 5).