Οι ελληνικές ταινίες που λατρέψαμε 7 - Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος (1960)

Κωμική ταινία ελληνικής παραγωγής 1960
Παίζουν: Ντίνος Ηλιόπουλος, Τζένη Καρέζη, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Σταύρος Ξενίδης, Τζόλυ Γαρμπή, Ρίκα Διαλυνά
Σκηνοθέτης: Γιάννης Δαλιανίδης
Σενάριο: Γιάννης Δαλιανίδης
Διάρκεια: 67'

ΥΠΟΘΕΣΗ: Ένας φτωχός και έντιμος υπάλληλος, ο Γρηγόρης έχει σαγηνευτεί από την τσαχπίνα αλλά κακομαθημένη κόρη του αφεντικού του, την Τζούλια . Κάποια στιγμή του κάνει κι εκείνη τα γλυκά μάτια, περισσότερο για να τον περιπαίξει και να διασκεδάσει μαζί του. Ο Γρηγόρης όμως πέφτει στην παγίδα. Από την άλλη, ο πατέρας της Τζούλιας γίνεται έξω φρενών όταν μαθαίνει τα καμώματά του και τον απολύει, φοβούμενος όμως μήπως ο απολυθείς υπάλληλος αποκαλύψει τις ρεμούλες του, τον προσλαμβάνει εκ νέου. Η Τζούλια συνεχίζει να βγαίνει μαζί με τον Γρηγόρη και να διασκεδάζει με το «κοροϊδάκι» της, μέχρι που τον ερωτεύεται για τα καλά και τον επιλέγει για σύζυγό της.


Χαρακτηριστικές ατάκες
Σταύρος Ξενίδης: Καθίστε κύριε.
Άγγελος Μαυρόπουλος: Όχι! Δεν κάθομαι! Έχω νεύρα εγώ!
Ντίνος Ηλιόπουλος: Δε μου λέτε, τα νεύρα τα έχετε σε μέρος που σας εμποδίζουνε να καθίσετε;
***
Τζένη Καρέζη: Είμαι η Ιουλιέτα και είσαι ο Ρωμαίος μου, είμαι η Κλεοπάτρα και είσαι ο Αντωνάκης μου, είμαι η Καρμεντσίτα σου και είσαι ο ταυρομάχος που αγαπώ...
***
Διονύσης Παπαγιανόπουλος: Εδώ είσαι εσύ;
Ντίνος Ηλιόπουλος: Γιατί που ήθελες να είμαι; Στα ανάκτορα του Μπούκινχαμ;



Κατά τη Γιαννίκη, «ο ήρωας που ενσαρκώνει τις περισσότερες φορές ο Ηλιόπουλος έχει τα χαρακτηριστικά του απλού, καθημερινού, καλοπροαίρετου ανθρώπου, που μπλέκει σε περίεργες καταστάσεις. Γενικά συμπεριφέρεται αδέξια, είναι δειλός, ντροπαλός και κυριαρχείται από έντονο φόβο, τον οποίο όμως δεν κάνει καμιά προσπάθεια να κρύψει. Αντίθετα, εκθέτει την αδυναμία του να αντιμετωπίσει το πρόβλημα και να αντιδράσει αποφασιστικά. Ο συνήθης ήρωας, δηλαδή, του Ηλιόπουλου δεν έχει κάτι το ηρωικό να επιδείξει. Κάθε άλλο μάλιστα. Θα λέγαμε ότι πρόκειται μάλλον για έναν αντιήρωα…
Ο Ηλιόπουλος όμως δεν ενσαρκώνει μόνο τη μια πλευρά της κινηματογραφικής του εικόνας. Από την άλλη έχουμε τη μεταμόρφωση αυτού του φαινομενικά δειλού ανθρώπου, του αντιήρωα, σε εξαιρετικά δυναμικό άτομο, δηλαδή, σε έναν «ηρωικό» χαρακτήρα, που δεν έχει πλέον τα χαρακτηριστικά του αντιήρωα, αλλά άλλες θετικές και κοινωνικά αναγνωρίσιμες ποιότητες.»
Πραγματικά, αν δούμε τον Ηλιόπουλο στο «Κοροϊδάκι της δεσποινίδος» (1960), σε σκηνοθεσία και σενάριο Γιάννη Δαλιανίδη, ή στο «Δράκο» (1956), σε σκηνοθεσία Νίκου Κούνδουρου και σενάριο Ιάκωβου Καμπανέλλη, αυτή η μεταμόρφωση είναι εμφανής.
Και στις δύο ταινίες χτίζεται αυτός ο τύπος που κουβαλά μαζί του ο Ηλιόπουλος, αλλά προοδευτικά χάνει αυτό το ένδυμα για να μεταμορφωθεί τελικά όλη η ταινία και να ανατραπεί το σενάριο.
Αυτή την ανατροπή την κάνει μόνος του ο Ηλιόπουλος με την Καρέζη να κρατά ένα ίσο τόνο, για να φανεί αυτή η ανατροπή, στην πρώτη ταινία, και όλη η παρέα, με αρχηγό τον Γιάννη Αργύρη, στη δεύτερη ταινία.