Το Μεξικό (Α' μέρος)

Μικρός, πολύ μικρός δηλαδή, ήμουν φαν του κωμικού παιδιού, του Πεπίτο Γκονζάλες (βοηθού του Μικρού Σερίφη, Τζιμ Άνταμς), σε σημείο που να πιστεύω ότι έπαιξε και αυτό το ρόλο του στο να θέλω να μάθω ισπανικά. Αλήθεια, ξέρετε ότι το Πεπίτο είναι χαϊδευτικό του Πέπε, που είναι χαϊδευτικό του Χοσέ, που σημαίνει Ιωσήφ στα ισπανικά; (Το οποίο Χοσέ είναι πολύ διαδεδομένο στο Μεξικό).

Παρεμπιπτόντως, μία απ’ τις αγαπημένες μου ιστορίες του θρυλικού παιδιού ήταν με κάποιον απόγονο των πρώτων Ισπανών που ζούσε με μια φυλή Ινδιάνων (ε, που να θυμάμαι πως λεγόταν εκείνο το τεύχος;).

Πάντως σίγουρα, η πρώτη μου επαφή με τα ισπανικά ήταν μέσω του Πεπίτο. Ξέρετε τώρα «ες μουέρτο», «χέφε», «εσπέκτρο» και τέτοια.

Αργότερα, θυμάμαι το μουντιάλ του Μεξικού το 1986. Ήμουν 15 χρονών και θυμάμαι ότι πολλοί αγώνες άρχιζαν στη 1 τη νύχτα.

Με την ανοχή γονιών και παππούδων προσπαθούσα να βλέπω όσους περισσότερους αγώνες μπορούσα και υποστήριζα φανατικά (φανατικότατα) την Ισπανία. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό μου όταν κέρδισε τη Δανία 5-1 με 4 γκολ του Μπουντραγκένιο και πέρασε (αλλά και η Δανία είχε ομαδάρα τότε, ε;).

Θυμάμαι όμως και στον επόμενο γύρο που έμενε έξω από το Βέλγιο στα πέναλτι. Μεγάλη στενοχώρια. Που μ’ επηρέασε άσχημα την επόμενη μέρα που έδινα εξετάσεις για το lower και απέτυχα παταγωδώς.

Στο πανεπιστήμιο σπούδασα κοινωνική ανθρωπολογία και το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η ιστορία των προκολομβιανών πολιτισμών στο Νέο Κόσμο. Που ειδικά στο Μεξικό ήταν ένα σωρό, όχι μόνο οι Αζτέκοι και οι Μάγιας που είναι οι πιο γνωστοί εδώ. Τολτέκοι, Ολμέκοι, Ζαποτέκοι, Μιξτέκοι και δεν συμμαζεύεται.

Μετά το πανεπιστήμιο κουτσοέμαθα μερικά ισπανικά (φυσικά συνέχιζα να είμαι φαν των Furias Rojas και της Ρεάλ) και το 2005 έγινε το μεγάλο μπαμ.

Ο αδελφός μου κέρδισε ένα ταξίδι στο Μεξικό σε έναν διαγωνισμό μιας τεκίλα!!! Ο αδελφός μου δεν πήγε (ήμουν σίγουρος ότι δεν θα πήγαινε) και στη θέση του πήγα εγώ με έναν φίλο μου!

Ρε πως τα φέρνει η ζωή! Αλλά υπάρχει και συνέχεια.

Η εταιρεία της τεκίλα από την οποία είχαμε κερδίσει το ταξίδι έστειλε μια υπάλληλο να εξυπηρετεί το γκρουπ μας, μια Μεξικάνα με καταγωγή απ’ την Ισπανία(!), την οποία… παντρεύτηκα τέσσερα χρόνια μετά! Και με την οποία έκανα μία πανέμορφη και πανέξυπνη Ελληνομεξικανοπούλα άλλον έναν χρόνο μετά!!! Μείνατε άφωνοι, ε;

Πάντως, αν και πήγα πολλές φορές από τότε στο Μεξικό, δεν πήγα ποτέ στον βορρά που είναι η πατρίδα του Πεπίτο, στην Τσιουάουα, για να σας πω πως είναι.

Όλοι φαντάζομαι θα ξέρετε που είναι το Μεξικό. Ναι, αλλά μπορεί να μην ξέρετε αυτά:

-Είναι μεγαλούτσικη χώρα, έχει έκταση 15 φορές την έκταση της Ελλάδας μας.

-Ο πληθυσμός της θα είναι καμιά 10ριά φορές μεγαλύτερος απ’ τον δικό μας.

-Έγινε ανεξάρτητη χώρα το 1821, όταν δηλαδή άρχισε η ελληνική επανάσταση. Πριν ήταν αποικία της Ισπανίας και γι’ αυτό εκεί μιλάνε ισπανικά (ε, αυτό το ξέραμε λόγω του Πεπίτο).

-Είναι ομόσπονδο κράτος με 31 πολιτείες και 1 ομοσπονδιακή περιοχή, της πρωτεύουσας. Και όταν λέμε ομόσπονδο κράτος, το σύστημα εκεί είναι σε όλα πολύ διαφορετικό απ’ το δικό μας. Να φανταστείτε τα κινητά τους κάνουν roaming όταν βγαίνουν απ’ την πολιτεία τους.

Το Μεξικό ήταν διπλάσιο σε έκταση στις αρχές του 19ου αι. αλλά έχασε πολλά εδάφη σε πολέμους με τις ΗΠΑ (Καλιφόρνια, Τέξας κ.ο.κ.).

Για το πώς είναι… Που ν’ αρχίσω και που να τελειώσω.

Το πρώτο που έχω να πω είναι ότι εδώ στην Ελλάδα έχουμε μια μάλλον λανθασμένη εικόνα για το Μεξικό.

Το θεωρούμε πολύ πίσω από εμάς αλλά η αλήθεια είναι διαφορετική.

Γενικά κατέληξα ότι οι πόλεις εκεί είναι πιο «μπροστά» από τις δικές μας (μιλάμε όμως για πολύ μεγάλες πόλεις, οκ; Μέξικο Σίτυ, Γκουανταλαχάρα, Μοντερέυ και πάει λέγοντας. Εκεί μια πόλη 1 εκ. κατοίκων είναι «μικρή και συμπαθητική») αλλά τα χωριά είναι άστα να παν. Κάποτε θυμάμαι στην Οαχάκα, είχα περάσει από ένα χωριό όπως τα ξέρουμε απ’ τα ουέστερν περίπου: οι δρόμοι ήταν γεμάτοι κουρνιαχτό, τα σπίτια είχαν φράχτες από κάκτους κ.λ.π.

Έτσι, ενώ για μένα στην Ελλάδα η ποιότητα ζωής είναι καλύτερη στην επαρχία (άντε να μην πω στα χωριά), έτσι και ζεις σε χωριό στο Μεξικό την έβαψες κοινώς.

Τι άλλο να σας πω για το Μεξικό… Είναι τόσα πολλά αυτά που έχω στο μυαλό μου που σίγουρα θα ξεχάσω πολλά, άσε που θα μπερδευτώ κιόλας.

Γι’ αυτό καλύτερα να σπάσω αυτά που θέλω να γράψω σε μικρότερα θέματα.

Πριν το κάνω όμως αυτό, να πω δυο πράγματα για τον καιρό εκεί γιατί θα τα ξεχάσω.

Γενικά εδώ επικρατεί το στερεότυπο ότι στο Μεξικό κάνει πολύ ζέστη.

Στα νοτιοανατολικά (Βερακρούζ, Κανκούν) και στα νότια (Οαχάκα) που πήγα, πράγματι κάνει ζέστη όλο τον χρόνο καθώς το κλίμα εκεί είναι υγρό και τροπικό. Οι εποχές τους ακολουθούν τις δικές μας αλλά στο πιο ζεστό φυσικά.

Αλλά στην πρωτεύουσα, το Μέξικο Σίτυ, ο καιρός είναι υπέροχος! Βοηθάει φαντάζομαι και το μεγάλο υψόμετρο, καθώς το Μέξικο Σίτυ είναι χτισμένο στα 2200 μέτρα!

Αν και εσάς σας ενοχλεί το υγρό κλίμα (εμένα πολύ) στο Μέξικο Σίτυ δεν θα έχετε τέτοιο πρόβλημα.

Και η θερμοκρασία σπάνια πέφτει κάτω από τους 8 βαθμούς C τον χειμώνα εκεί, ούτε ανεβαίνει πάνω απ’ τους 27-28 το καλοκαίρι. Α, σ’ αυτό είναι καλύτερα απ’ την Ελλάδα, ούτε πετρέλαια τον χειμώνα ούτε κλιματιστικά το καλοκαίρι.

Απ’ τον Μάιο ως τον Οκτώβριο είναι η εποχή των βροχών στο Μέξικο Σίτυ Δεν βρέθηκα εκεί τέτοια εποχή αλλά μου είπαν ότι βρέχει σχεδόν κάθε μέρα.

Μου είπαν επίσης ότι στις περιοχές του βορρά χιονίζει μερικές φορές, αλλά δεν πήγα να σας πω.

Ας αρχίσουμε τώρα να «σπάμε» την αφήγησή μας γιατί θα χαθούμε.

Το Μέξικο Σίτυ

Από πολλούς άκουσα ότι το Μέξικο Σίτυ είναι η μεγαλύτερη πόλη του κόσμου.

Λάθος.

Η μεγαλύτερη είναι το Τόκιο και μετά είναι το Μέξικο Σίτυ μαζί με τη Σεούλ της Ν. Κορέας και οι δυο κοντά στα 21 εκ. (εννοείται, η ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή). Μεγαλούτσικες…

Μπορούμε λοιπόν τουλάχιστον να πούμε ότι το Μέξικο Σίτυ είναι η μεγαλύτερη πόλη του δυτικού ημισφαιρίου.

Οι Μεξικάνοι την αποκαλούν απλά Μέξικο και συνέχεια μπερδευόμουν στην αρχή. «Πάμε στο Μέξικο», μου έλεγαν. «Γιατί τώρα που είμαστε;», σκεφτόμουν εγώ.

Το Μέξικο Σίτυ βρίσκεται περίπου στο κέντρο του Μεξικού, σε πολύ μεγάλο υψόμετρο (2.200 μ. όπως έγραψα ήδη) αλλά εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι πως δεν καταλαβαίνεις πως είσαι τόσο ψηλά.

Ακόμα δε, δεν έχω απαντήσει στην εξής ερώτηση: απ’ όσο ξέρω σε τόσο μεγάλο υψόμετρο ή δεν φυτρώνουν καθόλου δέντρα ή φυτρώνουν μόνο πολύ συγκεκριμένα είδη. Πως εκεί έχει τόσα δέντρα;

Το Μέξικο Σίτυ ιδρύθηκε αρχές του 14ου αι. από τους Αζτέκους και υπήρξε το κέντρο της αυτοκρατορίας τους έως την κατάκτησή του από τους Ισπανούς το 1521.

Ο πληθυσμός της πόλης έφτανε τότε τις 250.000 ψυχές και, αν όχι η μεγαλύτερη, ήταν μία από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου την εποχή εκείνη.

Η πόλη εκείνη λεγόταν Τενοτστιτλάν στη γλώσσα ναγουάτλ των Αζτέκων. Γλωσσοδέτης, αλλά τι να κάνουμε, έτσι ήταν η γλώσσα εκείνη και προφανώς σ’ αυτούς που τη μιλούσαν φαινόταν εύκολη.

Γενικά η γλώσσα ναγουάτλ είχε πολλούς ήχους σαν «τλ» που σ’ εμάς είναι δύσκολο να τους προφέρουμε. Γι’ αυτό κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι ήχοι έχουν να κάνουν με την εξοικείωση, προφανώς και η γλώσσα των ανθρώπων εκείνων (εννοώ αυτό το κόκκινο πράγμα που έχουμε μέσα στο στόμα μας) ήταν ίδια με τη δικιά μας.

Παρεμπιπτόντως τα ισπανικά μπορεί να φαίνονται δύσκολα στην προφορά τους, αλλά οι ελληνόφωνοι μπορούν να αποκτήσουν σχεδόν τέλεια προφορά στα ισπανικά και το αντίστροφο, ενώ άλλοι λαοί δεν μπορούν.

Θυμάμαι το 2005 που πρωτοπήγα στο Μεξικό και ο ξεναγός στο λεωφορείο στη Γκουανταλαχάρα μας έλεγε για ένα τουριστικό μέρος εκεί, το Τλακεπάκε, και κανένας μας δεν μπορούσε να το προφέρει…

Η Τενοτστιτλάν, για να επανέλθω, ήταν χτισμένη πάνω στη λίμνη Τεξκόκο (άλλος γλωσσοδέτης) και επειδή η κατάκτησή της έγινε μετά από μακρά πολιορκία, καταστράφηκε ολοσχερώς απ’ τα ρεμάλια-ήρωες (απ’ τον Τσιφόρο το δανείστηκα αυτό) του Κορτές.

Αφού λοιπόν έγινε η απαραίτητη εισαγωγή, ας περάσω σ’ αυτά που είδα εκεί και μου έκαναν εντύπωση (τη μεγαλύτερη εντύπωση τελοσπάντων, γιατί εντύπωση μου έκαναν ένα σωρό πράγματα).

Καταρχάς, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι αυτά που θα γράψω αφορούν τα μέρη του Μέξικο Σίτυ που είδα προσωπικά, εκεί που κινούμουν με λίγα λόγια.

Ασφαλώς το Μέξικο Σίτυ έχει και αυτές τις παραγκουπόλεις γύρω-γύρω όπου μένουν οι φτωχοί και οι παρίες (θυμάμαι το 2004 που πήραμε το ευρωπαϊκό η El Pais είχε τίτλο “Arriba parias del mundo!” «Ζήτω οι παρίες του κόσμου!». Έτσι είναι, και εμείς είμαστε ένα είδος παρίες αν το δεις σφαιρικά, σε επίπεδο πλανήτη) αλλά εγώ δεν τις είδα από κοντά.

Μόνο από μακριά τις είδα, π.χ. απ’ το λεωφορείο όταν βγαίναμε έξω απ’ την πόλη και έβλεπα τις παραγκουπόλεις να σκαρφαλώνουν στις πλαγιές γύρω γύρω απ’ το Μέξικο Σίτυ σαν έρπητας.

Α, ναι. Μια διαφορά με την Αθήνα είναι ότι στο Μέξικο Σίτυ οι «καλές» συνοικίες είναι κοντά στο κέντρο και οι παραγκουπόλεις έξω απ’ την πόλη.

Επίσης, ίσως γιατί κινούμουν στις, ας τις πούμε, «καλές» περιοχές της πόλης, δεν ένιωσα ανασφάλεια ή ότι απειλούμαι, ακόμα και όταν πολλά βράδια περπατούσα μόνος στο διαχωριστικό της Alfonso Reyes στην Colonia Condesa (του κυριότερου δρόμου της συνοικίας αυτής), με τα χέρια στις τσέπες (το συνήθιζα) και πολλά πράγματα στο μυαλό.

Και για να μην γράφω συνέχεια «των συνοικιών που πήγα», κινούμουν λοιπόν κυρίως στην Colonia Condesa, ενώ επισκέφτηκα και την Colonia Roma (άρα υποθέτω πως “Colonia” είναι η συνοικία στα ισπανικά), το Coyoacan και το Polanco.

Όμως προφανώς η μεγάλη εγκληματικότητα εκεί δεν είναι μύθος και αυτό το καταλάβαινα επειδή όλα (μα όλα) τα σπίτια είχαν σιδερένια κάγκελα στα παράθυρα του ισογείου.

Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι μέσα στις τράπεζες απαγορεύεται αυστηρότατα να μιλάς στο κινητό ή να μπαίνεις με γυαλιά ηλίου.

Επίσης έμαθα ότι υπάρχουν και περιοχές και δρόμοι που τους αποφεύγουν και οι ντόπιοι.

Αλλά, το επαναλαμβάνω, εγώ ποτέ δεν αισθάνθηκα ανασφάλεια.

Αυτό λοιπόν που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι το Μέξικο Σίτυ είναι ένας σκιερός τόπος, μια σκιά από μεγάλα δέντρα που έκανε το μέρος να φαίνεται κάπως σκοτεινό.

Αν δεν έχει δει κάποιος το μέρος δύσκολα μπορεί να καταλάβει τι εννοώ.

Τα σπίτια εκεί δεν έμοιαζαν καθόλου με τα δικά μας. Μερικές φορές νόμιζες ότι έμοιαζαν με τα νεοκλασικά της Πλάκας, αλλά και πάλι όχι εντελώς.

Το πιο in μέρος του Μέξικο Σίτυ είναι το Polanco. Είναι μία συνοικία όπου υπάρχουν τα καλύτερα εμπορικά μαγαζιά της πόλης και επίσης πολλές καφετέριες, μπαρ και εστιατόρια.

Μία τόσο μεγάλη πόλη σαν το Μέξικο Σίτυ είναι αδύνατον να την περπατήσεις όλη και να δεις όλα όσα αξίζουν στις λίγες μέρες που συνήθως μένει σε ένα μέρος ο τουρίστας (γιατί στην ουσία και εγώ τουρίστας ήμουν εκεί).

Άσε που αν δεν έχεις σχέση με ένα μέρος, δεν ξέρεις τι πρέπει να δεις. Γι’ αυτό το τελευταίο πρέπει να σε κατατοπίσει ένας ντόπιος, δεν γίνεται αλλιώς.

Για τα αμιγώς «τουριστικά» ακολούθησα την πεπατημένη, που στην περίπτωση του Μέξικο Σίτυ είναι μια πολύ καλή λύση: Turibus λέγεται στα ισπανικά και προφέρεται Τούριμπους.

Είναι τα λεωφορεία που κάνουν τις διαδρομές της πόλης με τα τουριστικά αξιοθέατα.

Στο Μέξικο Σίτυ είναι κόκκινα και ανοιχτά πάνω (φυσικά εκεί κάθισα και όχι κλεισμένος κάτω). Σαν συνειδητοποιημένος τουρίστας, έκανα το “Cirquito centro”, τον γύρο του ιστορικού κέντρου της πόλης.

Περάσαμε λοιπόν, μεταξύ άλλων, από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, από το κέντρο του (ιστορικού) κέντρου, που είναι η μεγάλη πλατεία Plaza de la Constitución (Πλατεία Συντάγματος) ή Zócalo, πήραμε τη λεωφόρο Ρεφόρμα, που είναι η μεγαλύτερη λεωφόρος του κόσμου και είναι από μόνη της ένα αξιοθέατο καθώς εκεί είναι μαζεμένα ένα σωρό μνημεία και τέλος περάσαμε απ’ το πάρκο του Τσαπουλτεπέκ και απ’ το Ανθρωπολογικό Μουσείο του Μέξικο Σίτυ.

Εγώ είχα κάποιο πρόβλημα με τ’ ακουστικά που μας έδωσαν μόλις ανεβήκαμε στο λεωφορείο για ν’ ακούμε τον ξεναγό και τα πέταξα στο κάθισμα. Πάντα προβλήματα με την τεχνολογία.

Αυτό όμως τελικά ήταν καλό γιατί επικεντρώθηκα στο να κοιτάω γύρω και όχι στο να προσπαθώ να καταλάβω τι έλεγε ο ξεναγός στα ισπανικά.

(Ξανά)πρόσεξα λοιπόν ότι το Μέξικο Σίτυ έχει πολλά και μεγάλα δέντρα. Όχι σαν αυτά που ξέρουμε απ’ τις ελληνικές πόλεις αλλά μιλάμε για πολύ μεγάλα δέντρα που, αφού ήταν και στις δυο πλευρές του δρόμου και στα διαχωριστικά που συνήθως είχαν οι δρόμοι, ενώνονταν και έκαναν θόλο από πάνω και συχνά έπρεπε να σκύβουμε αφού ήμασταν στην οροφή του λεωφορείου.

Θα ήθελα να γράψω μερικά λόγια τουλάχιστον γι’ αυτά που μου έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση στη διαδρομή και που νομίζω πρέπει να δει απαραίτητα όποιος επισκέπτεται το Μέξικο Σίτυ.

Πρώτα-πρώτα η Plaza de la Constitución, με τον τεράστιο καθεδρικό.

Είναι μία από τις μεγαλύτερες πλατείες του κόσμου και ο τεράστιος καθεδρικός που είναι εκεί είναι ο μεγαλύτερος στη Λατινική Αμερική. Και για να μη νομίζουμε ότι ήταν προνόμιο των εδώ χριστιανών να κάνουν τους ναούς τους στα ερείπια αρχαιοελληνικών ναών, και οι Ισπανοί Conquistadores τιμούσαν προφανώς πολύ αυτή την πρακτική γιατί ο καθεδρικός του Μέξικο Σίτυ (Μητροπολιτικός Ναός της Κοιμήσεως) είναι θεμελιωμένος πάνω σε έναν παλιότερο ναό των Αζτέκων (που σίγουρα θα είχε γνωρίσει μεγάλες δόξες τόσο διαδεδομένες που ήταν οι ανθρωποθυσίες στους Αζτέκους).

Πήγα στον Καθεδρικό και με τα πόδια άλλη μέρα και μου έκανε εντύπωση κάτι που είχε στο εσωτερικό του αλλά δεν το θυμάμαι πολύ καλά δυστυχώς. Ήταν σαν ένα εκκρεμές, σαν ένα νήμα της στάθμης, που κρεμόταν από την οροφή. Στο σημείο που έδειχνε αρχικά στο δάπεδο ήταν ζωγραφισμένη μια βούλα η οποία είχε μετακινηθεί πολύ. Αυτό ήθελε να δείξει εκείνο το τεράστιο νήμα της στάθμης: πόσο πολύ μετακινήθηκε ο ναός εξαιτίας των πολλών σεισμών.

Πολύ ωραία ήταν και στο πάρκο ή δάσος ή λόφο του Τσαπουλτεπέκ, το μεγαλύτερο πάρκο σε πόλη της Λατινικής Αμερικής που είχε και μια λιμνούλα μέσα. «Τσαπουλτεπέκ» θα πει στη γλώσσα ναγουάτλ, που χρησιμοποιούσαν και οι Αζτέκοι, «Λόφος με τις ακρίδες».

Άρα (λέω εγώ) κάποια σχέση μπορεί να είχε η γλώσσα ναγουάτλ με τη λέξη «τσαπουλίνες» που είναι οι μικρές, κόκκινες ακρίδες που έφαγα (και ναι, μου άρεσαν πολύ) στην Οαχάκα. Και επειδή στην Οαχάκα δεν ζούσαν Αζτέκοι, η ναγουάτλ πρέπει τελικά να μιλούνταν από πολλούς λαούς στο Μεξικό. Μίλησε ο ανθρωπολόγος μέσα μου!

Και μια και μιλάμε για ανθρωπολογία, στο Μέξικο Σίτυ βρίσκεται το μεγαλύτερο ανθρωπολογικό μουσείο του κόσμου, το Museo Nacional de Antropología, το οποίο δεν γινόταν να μην επισκεφτώ.

Το Ανθρωπολογικό Μουσείο είναι μέσα στο πάρκο του Τσαπουλτεπέκ και διαβάστε τι έγινε.

Τη μέρα που το επισκέφτηκα είχε μία έκθεση για τον Αιγυπτιακό πολιτισμό. Είχε λοιπόν δύο ουρές αναμονής, μία για την έκθεση του αιγυπτιακού πολιτισμού και μία για το κανονικό μουσείο. Εγώ φυσικά ήθελα να δω το μουσείο και τους προκολομβιανούς πολιτισμούς και όχι για την Αρχαία Αίγυπτο (δεν με πολυσυγκινεί άλλωστε).

Η ουρά για την Αρχαία Αίγυπτο ήταν καμιά 500ριά μέτρα, στριφογυριστή μέσα στο δάσος (να φανταστείτε δεν μπορούσα να δω από πού άρχιζε) και η ουρά για το κανονικό μουσείο πολύ μικρή, 5-6 μέτρα.

Αφού λοιπόν το Ανθρωπολογικό Μουσείο ενδιέφερε εμένα, φαντάστηκα ότι θα ενδιέφερε και τους περισσότερους ανθρώπους εκεί, άρα η μεγάλη ουρά θα ήταν για το κανονικό μουσείο και εκεί στήθηκα.

Φαντάζεστε πως αισθάνθηκα όταν μετά από κάμποσες ωρίτσες έφτασα στο ταμείο και μου είπαν ότι η ουρά για το Ανθρωπολογικό Μουσείο ήταν η άλλη! Πάντως ευτυχώς μου έβγαλαν εκεί εισιτήριο και δεν μ’ έστειλαν στο τέλος της κανονικής ουράς…

Το μουσείο αποτελούνταν από πολλά κτίρια, το καθένα απ’ τα οποία στέγαζε και έναν διαφορετικό πολιτισμό.

Επειδή είχα τόσο μεγάλη όρεξη να δω τα πάντα, τα πήρα όλα απ’ την αρχή (κάτι άγνωστους πολιτισμούς του Βόρειου Μεξικού στα σύνορα με τις ΗΠΑ, αρκετές χιλιάδες χρόνια π.Χ.) και μοιραία δεν είχα κουράγιο να τελειώσω όταν έφτασα στους πιο γνωστούς (Μάγιας, Αζτέκους κ.λπ.). Αδύνατο να το δεις όλο σε μια μέρα.

Και επειδή είχα τέτοιου είδους ανησυχίες, ο πιο κοντινός αρχαιολογικός χώρος στο Μέξικο Σίτυ, τον οποίο και επισκέφτηκα τελικά ήταν το Τεοτιουάκαν (ναγουάτλ είναι και αυτά).

Το Τεοτιουάκαν ήταν μια μεγάλη πόλη που ιδρύθηκε περίπου το 600 π.Χ., άκμασε λίγους αιώνες μ.Χ. και εγκαταλείφθηκε μυστηριωδώς περίπου το 750 μ.Χ., άρα πριν φτάσουν στην περιοχή οι Αζτέκοι.

Είναι περίπου μισή ώρα με το αυτοκίνητο από το Μέξικο Σίτυ και οι ντόπιοι αποκαλούν το μέρος «Πυραμίδες».

Εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη πυραμίδα του Νέου Κόσμου, σαν ένας λόφος ήταν, η Πυραμίδα του Ήλιου.

Όσοι με ξέρουν προσωπικά μπορεί να μην το πιστέψουν, αλλά ανέβηκα ως πάνω στην πυραμίδα. Και δεν ήταν και μικρό κατόρθωμα (ευτυχώς τη μέρα εκείνη δεν έκανε ζέστη, θυμάμαι).

Απαραίτητη ήταν και μία επίσκεψη στην αγορά της Ciudadela (εγώ πάντως έκανα εκεί αρκετές επισκέψεις), για δωράκια σε φίλους και συγγενείς, αλλά και για να αγοράσω για τον εαυτό μου διάφορα μικροπράγματα που μ’ αρέσουν.

Η Σιουδαδέλα είναι μια τεράστια, υπαίθρια αγορά, κοντά στο ιστορικό κέντρο του Μέξικο Σίτυ, που είναι η χαρά του τουρίστα αφού εκεί μπορείς να βρεις τα πάντα: είδη λαϊκής τέχνης, χειροτεχνήματα, κοσμήματα, τα πάντα.

Είδα ότι πολύ δημοφιλή ήταν κάτι ψάθινα φιδάκια που τα έλεγαν atrapa novios (σε πολύ ελεύθερη μετάφραση μπορούμε να τα πούμε «γκομενοπαγίδες»). Έβαζες το δάχτυλο σου στο στόμα απ’ το φιδάκι, ο άλλος τραβούσε την ουρά και το δάχτυλό σου μάγκωνε και δεν μπορούσες να το βγάλεις (κατά τον ίδιο τρόπο που πρέπει να αιχμαλωτίζεις μια… εμ, κοπέλα). Εγώ αγόρασα κάμποσα για δώρο σε μερικούς φίλους και για την περίσταση τα βάφτισα atrapa noviαs (είναι η δική μου βερσιόν όταν αυτό το ψάθινο φιδάκι προορίζεται για δώρο σε άνδρες).

Υπάρχουν και άλλα πολλά πράγματα που μου έκαναν εντύπωση στο Μέξικο Σίτυ, από διάφορα μέρη μέχρι η συμπεριφορά των ανθρώπων εκεί και από τι φρούτα έβρισκες στα μανάβικα έως πόσο έκανε μισό κιλό τυρί στο σούπερ-μάρκετ (και αυτά μ’ ενδιέφεραν πολύ), αλλά θα χρειαζόμουν βιβλίο για να τα γράψω όλα....

Συντάκτης: Diego Alatriste

ΈΡΧΕΤΑΙ ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ
ΜΙΚΡΟΥ ΚΑΟΥ-ΜΠΟΫ!

Εσύ, εξασφάλισες αντίτυπο;