H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία... περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή...
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί... Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το… «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά... Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες, κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση...
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα... Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλο και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι...
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους... Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε... Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα... Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι... Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ...Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P…
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί....
Για τα παιδιά εκείνης της εποχής που ζήσαμε σε χωριά,οι συνθήκες ήταν ακόμα πιο δύσκολες αλλά ίσως και πιο απολαυστικές. Ήμασταν συνεχώς εκτεθειμένοι στον κίνδυνο.Ανεβαίνοντας σε ψηλούς βράχους,σε δέντρα (συνήθως να κλέψουμε φρούτα ή να φτιάξουμε θερινά καταλύματα!),διαβαίνοντας ποτάμια και πρόχειρα γεφύρια.Πηγαίνοντας σε δυσπρόσιτα μέρη να στήσουμε παγίδες για πουλιά.Ή τέλος ακολουθώντας το κοπάδι με το γιδοπρόβατα. Τότε δεν τα πολυκαταλαβαίναμε. Τώρα τα αναπολούμε.Τα μέρη αυτά έχουν σχεδόν ερημώσει. "Δεν θέλω να τα βλέπω. Με λυπεί η μορφή των¨!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και ήρθαμε στην πρωτεύουσα όταν ήμουν μικρός, ωστόσο τα καλοκαίρια περιλαμβάνανε πολύμηνη παραμονή στο χωριό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι ότι ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν να μην πέσω μέσα σε κανένα κανάλι! Έβλεπα τα μεγάλα αρδευτικά κανάλια γεμάτα με νερό και μ' έπιανε μια φοβία...
Πολύ παιχνίδι, όμως ρε φίλε! Τρέχαμε από το πρωί μέχρι το βράδυ και το φχαριστιόμασταν...
Επίσης, μια ασχολία δική μας που -φυσικά- δεν την έχουν τα παιδιά σήμερα, ήταν τα παιχνίδια με τα αυτοκόλλητα χαρτάκια ποδοσφαίρου. Θυμάμαι πως παίζαμε ώρες ατελείωτες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχαμε το "αριθμητάκι", που παιζόταν με βάση τον τελευταίο αριθμό του αυτοκόλλητου: ρίχναμε διαδοχικά τα χαρτάκια μας και κέρδιζε εκείνος που έριχνε τον ίδιο αριθμό με τον προηγούμενο (π.χ. 389 με 69).
Μετά είχαμε το "τοιχάκι", στο οποίο τοποθετούσαμε διαδοχικά ο καθένας μας το δικό του χαρτάκι σε έναν τοίχο και τ' αφήναμε να πέσει. Αν έπεφτε πάνω σε άλλο χαρτάκι κερδίζαμε όλα τα χαρτάκια που ήταν κάτω μέχρι εκείνη τη στιγμή...
Τέλος, είχαμε και το άλλο παιχνίδι, αυτό που προσπαθούσαμε να στείλουμε τα χαρτάκια μας όσο γινόταν πιο μακριά, χτυπώντας τα με το ένα δάχτυλο. Αυτό δεν θυμάμαι πως το ονομάζαμε...
Ωραίες εποχές...
Παιδιά, τα χρωματιστά κομματάκια ζάχαρη,που μοιάζαν με τρούφα, μέσα σε καλαμάκι τα θυμάστε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώπω, τι μου θύμισες τώρα... Μετά παίζαμε "φυσοκάλαμο" με αυτά τα καλαμάκια γιατί ήταν σκληρά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ελλάδα άνοιγε τα φτερά της. Εποχές δύσκολες για τους μεγάλους. Εκπληκτικές για μας τους μικρούς. Που'ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια....
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω, Hunter, πως τώρα οι εποχές είναι πιο δύσκολες για τους μεγάλους, παρά την καλυτέρευση του βιοτικού επιπέδου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τα παιδιά, οπωσδήποτε καλύτερες εποχές οι τότε...
Όταν ήσουν ευχαριστημένος με τα λίγα...
Μας αρκούσε μια μπάλα ή μια σακούλα πλαστικά στρατιωτάκια για να περάσουμε ώρες ολόκληρες με τους φίλους μας...
Τώρα, τα παιδιά δεν ξέρουν τι θα πει παιχνίδι στο δρόμο ή στην πλατεία...
Θυμάμαι τι χαρά είχα πάρει όταν μου είχε κάνει δώρο η μητέρα μου το πρώτο μου κουτί playmobil (της LYRA αν θυμάστε). Ήταν ένα κόκκινος Ινδιάνος αρχηγός με ένα καφέ άλογο...
Τώρα, ακόμα και τα playmobil δεν βγάζουν Ινδιάνικα σετ...
Αλλάξανε πολλά, τελικά...
Εμείς όμως... αλλάξαμε? Ελπίζω πως δεν αλλάξαμε. Γι' αυτό νοσταλγούμε εκείνα τα χρόνια, τότε που το μυαλό μας ταξίδευε παρέα με τους ήρωες των παιδικών μας χρόνων που τόσο αγαπήσαμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιλικρινά, φίλε Maggelano, δεν ξέρω κατά πόσο έχουμε μείνει ίδιοι (και δεν μιλάω για μένα, για σένα και για μια μικρή μερίδα ανθρώπων που αναζητούν αναμνήσεις). Οι περισσότεροι άνθρωποι αποκόπτονται από την παιδική τους ηλικία και ξεχνούν αυτά που κάποτε αγαπούσαν... Η ζωή είναι σκληρή, βλέπεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμείς εδώ, ανήκουμε σε μια μικρή μερίδα "μεγάλων παιδιών", που για κάποιο περίεργο λόγο, κρατήσαμε ανοιχτές διόδους με το παρελθόν. Πώς συνέβη αυτό; Ίσως επειδή είχαμε πάντα στη βιβλιοθήκη μας ένα παλιό περιοδικό, το πρώτο μας βιβλίο, μια φωτογραφία μ' εμάς παιδιά σε κάποια παραλία...
Όταν έχεις συνέχεια ένα "παράθυρο" ανοικτό στο ευχάριστο παρελθόν σου, τότε είναι πιο εύκολο να μην παρασυρθείς από τα προβλήματα της καθημερινότητας και της σύγχρονης ζωής...
Συγκινούμαι κάθε φορά που διαβάζω κάτι που πρωτοείχα διαβάσει μικρή. Επίσης, παρακολουθώντας μια εκπομπή που δείχνει παλιά βίντεοκλιπ... Όταν συνειδητοποιούμε πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια, τρομάζουμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήAxxxxx!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι η πρώτη φορά που το διαβάζω, αλλά κάθε φορά μου φαίνεται σαν πρώτη και αναστενάζω δακρύζοντας.
Η αλήθεια είναι ότι εάν έβλεπα τα παιδιά μου να κάνουν αυτά που κάναμε εμείς σαν παιδιά, θα τρελενόμουν.
Τίποτα άλλο δεν σας λέω, παρά μονάχα ότι είχαμε κόψει μια κλιματσίδα και την είχαμε κρεμάσει σε ενα γκρεμό από πάνω (7-8 μέτα ύψος και από κάτω ρυάκι με βάτα - αν πέφταμε δεν θα ξαναβγαίναμε με τίποτα) και κάναμε τον Ταρζάν.
Ά, ρε Βαισμίλερ πόσο μας είχες επηρεάσει μέσω της ΕΡΤ....