Επιστρέφουμε στον Μικρό Σερίφη για να θυμηθούμε μια από τις πιο δυνατές και συγκινητικές ιστορίες που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό. Πρόκειται για την περιπέτεια "Τα παιδιά του Ιούδα", που γράφτηκε από τον Κώστα Φωτεινό (Πότη Στρατίκη) και δημοσιεύθηκε αρχικά στο τεύχος 573, τον Οκτώβρη του 1974 και στη συνέχεια στα τεύχη 1010 και 1456 του ίδιου περιοδικού.
Υπόθεση: Μια ομάδα στρατιωτών, η οποία επιχειρεί να κόψει δρόμο μέσα από μία περιοχή των Απάτσι, τελικά πέφτει σε παγίδα των Ινδιάνων και εξολοθρεύεται. Μόνο ένας από αυτούς επιζεί και καταφέρνει να φτάσει ως το Σνέικ Σίτυ, την τελευταία κωμόπολη από την οποία πέρασαν οι στρατιώτες πριν μπούνε στην Ινδιάνικη περιοχή. Οι κάτοικοι, είναι σίγουροι πως κάποιος ανάμεσά τους είναι προδότης και πρόδωσε την πορεία των στρατιωτών στους ερυθρόδερμους. Μέσα στην ένταση που δημιουργείται, κατηγορούν τον Πατ Όσμπορυ, έναν φιλήσυχο ηλικιωμένο οικογενειάρχη ότι αυτός είναι ο Ιούδας και κάποιοι τον πυροβολούν και τον σκοτώνουν! Και σα να μην έφτανε αυτό, χλευάζουν και τα παιδιά του, τα οποία γυρίζουν την άλλη μέρα από ταξίδι και δεν έχουν ιδέα για το τι συνέβη! Τα θρυλικά παιδιά του νόμου, βρίσκονται κι αυτά στο Σνέικ Σίτυ και αναλαμβάνουν να ανακαλύψουν αν πραγματικά ο Πατ Όσμπορυ ήταν προδότης ή κατηγορήθηκε άδικα…
Θυμηθήκατε κάτι; Αν όχι, αναζητήστε οπωσδήποτε την συγκεκριμένη περιπέτεια και απολαύστε την!
Κριτική: 5/5
Αμέσως πάω να την διαβάσω, μιας και την έχω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχόλια μόλις τελειώσω την ανάγνωση..
Εγώ βέβαια την έχω διαβάσει. Μάλιστα την έχω κιόλας! Και δεν ξέρω γιατί μου έχει μείνει η εικόνα του εξωφύλλου στο μυαλό. Όπως μια άλλη περιπέτεια με τον τίτλο " Ο Ιρλανδός".
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροχθές συνάντησα ένα φίλο από παλιά και ρωτώντας τον πως περνά την ώρα του, με έκπληξη έμαθα πως διαβάζει Μικρό Σερίφη! Ο δε πατέρας μου(78 ετών) που ήταν παρών σχολίασε: " βρήκα κι εγώ καμιά πενηνταριά από δαύτους του γιού μου και τους έχω μάθει απ' έξω"!
Τζιμ Άνταμς ζεις, εσύ μας οδηγείς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌποια πέτρα και να σηκώσεις, θα βρεις από κάτω κάποιον που έχει διαβάσει Μικρό Σερίφη!
Τζο, περιμένουμε την άποψή σου για την περιπέτεια...
Όσο για τον "Ιρλανδό", το είχα διαβάσει κι εγώ μικρός, στο τεύχος 908 (αν θυμάμαι καλά) και μου είχε μείνει και μένα! Θα το παρουσιάσω σύντομα...
Η επόμενη παρουσίαση θα είναι το "Ένα γενναίο κορίτσι", που ζήτησες εσύ Bill...
Για μένα Πητ όποιο και να παρουσιάσεις, είναι ευπρόσδεκτο. Κάθε πρωί τα μάτια μου ψάχνουν για κάτι καινούργιο απ' τα... παλιά! Έχω βέβαια ζητήσει το ¨Μάγο της Σάντα Φε".
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΚ, θα έρθει και αυτό!!! Γιατί σου είχε μείνει στο μυαλό η συγκεκριμμένη περιπέτεια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι, πολύ καλή η περιπέτεια "Τα παιδιά του Ιούδα". Την θυμόμουν από παιδί και πριν λίγα χρόνια την βρήκα και την ξαναδιάβασα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην εχω μα δε την εχω διαβάσει. Μου έδωσες μια καλή ιδέα για το ποια θα ειναι η επόμενη ιστορία που θα διαβάσω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑξίζει, φίλε μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι είναι πολύ καλή ιστορία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως αξίζει.
Προς το τέλος βέβαια, όπως και αρκετές άλλες, ο Πότης σαν να την βιάζει λιγάκι. Δηλαδή τρέχει τα γεγονότα λιγάκι.
Αυτό δεν μειώνει βέβαια την όλη υπόθεση, αλλά είναι μια τακτική που την έχει σε πολλές ιστορίες ο Πότης.
Γούστα είναι βέβαια αυτά....
Πάντως μέχρι να έρθει η λύτροση με την πραγματική αλήθεια, η αγωνία και η αίσθηση της αδικίας σε κυριέυει.
Αυτό που λες, πράγματι συνέβαινε και όχι μόνο σε ιστορίες του Στρατίκη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈιχε να κάνει, συνήθως, με τον περιορισμένο χώρο που έπρεπε να καταλάβει η περιπέτεια στο περιοδικό. Ο συγγραφέας μπορεί να παρασυρόταν και να "άνοιγε" πολύ την ιστορία, με αποτέλεσμα στο τέλος να αναγκαστεί να την "μαζέψει" λίγο άκομψα...