ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΗΡΩΑ…
Ήταν ένα βροχερό, χειμωνιάτικο πρωινό του 1962, όταν ο Μικρός Σερίφης κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα περίπτερα Αθηνών και περιχώρων. Το ημερολόγιο έγραφε Τρίτη 13 Νοεμβρίου 1962…
Το νεαρό Ελληνόπουλο έκανε τα πρώτα του δειλά βήματα στην Σταδίου, την Πανεπιστημίου, την Πλατεία Συντάγματος. Προχώρησε, όμως και παρακάτω. Κατέβηκε Θησείο, Πετράλωνα, έφτασε μέχρι Αιγάλεω και Χαϊδάρι. Και μετά γύρισε από τις φτωχογειτονιές του Περιστερίου, ανέβηκε Γαλάτσι, πήγε στις αραιοκατοικημένες περιοχές της Ηλιούπολης και της Αργυρούπολης. Κι αφού περπάτησε παράλληλα με την παραλιακή λεωφόρο, έφτασε στον Πειραιά, χώθηκε στην Αγία Σοφία και στα Μανιάτικα, πέρασε κι από την Παλιά Κοκκινιά…
Σε όλη αυτή τη διαδρομή, συνάντησε χιλιάδες ανθρώπους. Γνωρίστηκε μαζί τους, έκανε παρέα σε φοιτητές και σε δασκάλους…
Αυτό, όμως, που τον ενθουσίασε περισσότερο ήταν η επαφή του με τα παιδιά! Τον αγάπησαν και τα αγάπησε, από την πρώτη στιγμή! Ένιωθαν μεταξύ τους πολύ όμορφα συναισθήματα… Έτσι, δεν μπορούσε να μην τα ξαναδεί… Γι’ αυτό και τους έδωσε την υπόσχεση πως, κάθε Τρίτη, θα έρχεται να τα συναντά!
Και όχι μόνο δεν ξέχασε την υπόσχεσή του αλλά δεν έπαψε να πηγαίνει στο ραντεβού τους, ακόμα κι όταν τα παιδιά εκείνα μεγάλωσαν κι έκαναν τα δικά τους παιδιά. Καινούριες γενιές γνώρισαν κι εκείνες τον Μικρό Σερίφη. Τα χρόνια μπορεί να περνούσαν, όμως εκείνος παρέμενε πάντα Μικρός. Λες και η νιότη του θρέφονταν από τη νιότη των μικρών του φίλων…
Φυσικά, δεν έχασε την επαφή του και με τα πρώτα εκείνα παιδιά που είχε γνωρίσει εκείνο το βροχερό πρωινό του 1962. Όχι. Εκείνος, άλλωστε, δεν κρύφτηκε ποτέ. Όποτε κάποιος μεγάλος ήθελε να τον συναντήσει, μπορούσε.
Όμως, οι καιροί άλλαξαν! Οι άνθρωποι, πια, έπαψαν να δίνουν τόσο μεγάλη σημασία στα συναισθήματα και τις παλιές φιλίες. Κι ο Μικρός Σερίφης, ξεχάστηκε…
Μάταια πήγαινε στο καθιερωμένο ραντεβού της Τρίτης… Κάθε φορά συναντούσε όλο και λιγότερους…
Έτσι, θες από κάποια ξαφνική ασθένεια, θες από μια κακή στιγμή της τύχης, ένα πρωινό Τρίτης, ο καλός μας φίλος έμεινε στο σπίτι… Δεν πήγε στο ραντεβού…
Εκείνοι οι λίγοι που πήγαν, τον περίμεναν μάταια! Κι επειδή, όπως είπαμε, οι καιροί άλλαξαν, γρήγορα τον ξέχασαν κι αυτοί…
Τα χρόνια πέρασαν… Ο Μικρός Σερίφης, έπαψε πια να είναι Μικρός. Δεν είχε κοντά του τους μικρούς του φίλους για να του δίνουν κάτι από τη ζωντάνια τους… Έτσι, αναπόφευκτα, ο χρόνος άφησε και σ’ αυτόν τα σημάδια του…
Πριν λίγα χρόνια τον συναντήσαμε να πίνει καφέ στο μπαρ ενός γνωστού ξενοδοχείου της πρωτεύουσας. Δεν φαντάζεστε πόσο χάρηκε που μας ξαναείδε! Το άλλοτε σπινθηροβόλο βλέμμα του, άστραψε ξανά! Όσο για μας, τι να σας πούμε… Αισθανθήκαμε πολλές ενοχές για όλα αυτά τα χρόνια που τον είχαμε ξεχάσει.
Έτσι, αποφασίσαμε να του δώσουμε εμείς, αυτή τη φορά, μια υπόσχεση: να τον συναντάμε όσο πιο συχνά μπορούμε για να μας διηγείται τις ιστορίες του!
Κι έτσι έγινε! Ο αγαπημένος μας ήρωας, ξαναέγινε αγαπημένος μας!
Μπορεί τον χρόνο να μην μπορούμε να τον γυρίσουμε πίσω, ωστόσο τίποτα δεν μας εμποδίζει να βλέπουμε ξανά τον Σερίφη μας Μικρό! Και πλέον, είμαστε εμείς αυτοί που επιζητούμε την παρουσία του… Γιατί, αν κι εκείνος είναι πια 49 ετών, έχει έναν μοναδικό τρόπο να μας μεταδίδει μια τρομερή ζωντάνια και αυτοπεποίθηση!
Και αν και θέλουμε εμείς να του το πούμε, όταν τον κοιτάζουμε στα μάτια ακούμε εκείνον να μας το λέει καθαρά: ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
Για το http://www.mikrosserifis.blogspot.com/
Χρονια Πολλα και παντα αγεραστος ευχομαι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤζιμ χρόνια πολλα να τα χιλιάσει ο Μικρός Σερίφης
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι εσύ βέβαια που μας το θύμισες!!!
Καλέ μου φίλε Πάνο, είναι αλήθεια ότι ένα "βροχερό πρωινό" στην περιγραφή προσθέτει συναισθηματική ένταση. Δεν ήταν όμως έτσι μικρέ και τότε... αγέννητε (χα, χα, χα), καλέ μου φίλε. Ήταν μέρα χαρά Θεού! Κι έγινε ακόμα ομορφότερη με την παρουσία του πρώτου μεγαλομεγέθους τεύχους του Μικρού Σερίφη. Θα με ρωτήσεις, πώς είναι δυνατό εγώ να το θυμάμαι; Δεν το θυμάμαι!.. Αλλά είναι απλό. Στο περίπτερο βρέθηκα για να αγοράσω το τεύχος 508 του Μικρού Ήρωα (τίτλος Ο ηρωικός παπάς) που έβγαινε κι αυτός κάθε Τρίτη και κατά τη συνήθειά μου κάθησ στο παγκάκι της πλατείας για την πρώτη ανάγνωση. Έκανα μια μικρή παρέκληση αυτή τη φορά. Άφησα στηνάκρη τον Μικρό Ήρωα κι έπιασα με περιέργεια πρώτα τον Μικρό Σερίφη. Διάβασα και τα δυο περιοδικά εκεί μονορούφι. Κάτω από τη βροχή θα τα διάβαζα; Ε, είναι κάτι πράγματα, ασήμαντες λεπτομέρειες, που σου γράφουν στο μυαλό και δεν σβήνουν χωρίς να ξέρεις γιατί. Βέβαια η κατσάδα μετά χειροδικίας για τη μια ώρα που άργησα να γυρίσω από το σχολείο δεν είαι δα και ασήμαντη λεπτομέρεια!.. Εντάξει; Πάντως βροχερή δεν ήταν η μέρα.. Κατά τα άλλα το νοσταλγικό σου κείμενο το ζηλεύω ειλικρινά!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠενηνταρίζει λοιπόν κι αυτός, ΧΡΟΝΙΑ του ΠΟΛΛΑ Παναγιώτη μας, ακούραστε ρέκτη των αναμνήσεων μιας αλησμόνητης εποχής!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά και μακάρι να ξαναεκδοθεί....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα πάντως θα μου κρατήσει πολλά χρόνια συντροφιά αφού τα τεύχη ειναι τόσα πολλά που εχω για μια ζωή..
ασε που ξεχναω εύκολα και κάνω και επαναλήψεις..χα! χα!
Φίλοι μου, σας ευχαριστώ όλους για την ανταπόκριση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργο, δεν ξέρω τι ακριβώς θυμάσαι (ή δεν θυμάσαι)... Για το ότι η συγκεκριμένη μέρα ήταν βροχερή, έχουμε την μαρτυρία του ίδιου του κου Στρατίκη. Προφανώς, αν είναι τα πράγματα έτσι όπως τα λες, τότε είναι προφανές ότι το πρωί έβρεξε για λίγες ώρες και μετά έφτιαξε ο καιρός... (Δεν γίνεται, πρέπει να σας έχω και τους δύο ευχαριστημένους...).
Πολύ καλό κείμενο. Χρόνια πολλά, αν και λίγο καθυστερημένα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο "ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ" είναι μια διαχρονική ευχή. Μπορούμε να την λέμε κάθε στιγμή (προσπαθώ να δικαιολογηθώ που δεν μπήκα νωρίτερα για να ευχηθώ). Όπως και να έχει, τέτοια νοσταλγικά κείμενα πάντα μου άρεσαν. Συγχαρητήρια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ πολύ, παιδιά. Ξέρω ότι μπορεί να μην σχολιάζεται συχνά αλλά είστε πάντα μαζί μας!
ΑπάντησηΔιαγραφή