Τέτοιες ημέρες, εορταστικές ο προβληματισμός μπροστά στη σελίδα γίνεται πιο έντονος. Πόσοι αλήθεια έχουμε καταλάβει πως σε λίγες ημέρες έχουμε Χριστούγεννα;
Πόσοι έχουμε καταφέρει να ξεφύγουμε για λίγο από το άγχος και την πίεση της καθημερινότητας και να ανοίξουμε το βλέμμα μας και την καρδιά μας μπροστά στη γέννηση του Χριστού;
Ελάχιστος ο ελεύθερος χρόνος που μας έχει απομείνει και φροντίζουμε και αυτόν να τον διαθέσουμε για τις -επίσης αγχωμένες- αγορές της τελευταίας στιγμής για τα δώρα και το εορταστικό τραπέζι.
Στριμωγμένοι σε μια ουρά ενός σούπερ-μάρκετ, πίσω από τη βιτρίνα ενός πολύχρωμα φωταγωγημένου καταστήματος, όρθιοι στο ρεβεγιόν ενός μοντέρνου μπαρ. Ζητούμε απλώς το περισσότερο μιας και τα έχουμε όλα.
Πιο πολλά φαγητά στο τραπέζι, πιο πολλά ποτήρια κρασί, περισσότερα δώρα για ανάγκες επίπλαστες, πιο πολλές ώρες διασκέδαση.
Τα Χριστούγεννα βέβαια δεν είναι εκεί. Δεν είναι στα ιλουστρασιόν χαρτιά, δεν είναι στο ποιο μπαλκόνι θα είναι πιο έντονα στολισμένο, δεν είναι στα ξέφρενα ξενύχτια και τα υπερμεγέθη γεύματα. Βέβαια ο καθένας ξέρει μόνο για τον εαυτό του που είναι τα πραγματικά δικά του Χριστούγεννα.
Όμως τα πραγματικά Χριστούγεννα -όσο κοινότοπο και αν ακούγεται- δεν γίνονται χωρίς μια ειλικρινή ευχή (και όχι καυγάδες για τη σειρά στο κατάστημα και παράπονα μετά την ταλαιπωρία από το συνωστισμό), χωρίς την κατανυκτική πρωινή λειτουργία ανήμερα των Χριστουγέννων πριν το πρώτο φως ανατείλει (και όχι μόνο για το πώς θα βρούμε θέση σε κάποιο νυκτερινό κέντρο για το ρεβεγιόν), χωρίς οικογενειακό τραπέζι και σπιτικές μυρουδιές (και όχι με ντελίβερι, κέτερινγκ και τους παππούδες στο δώμα), χωρίς δώρα αγάπης (απλά και συμβολικά).
Ειδάλλως δεν μιλάμε για Χριστούγεννα αλλά απλά για διακοπές.
Φέτος ας νιώσουμε Χριστούγεννα.
Θερμές ευχές!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΛΙΩΤΗΣ
Από το http://diogenis-press.blogspot.com
Απλά και πολύ ανθρώπινα τα λόγια του φίλου Γιάννη. Θυμάμαι κι εγώ τα Χριστούγεννα ως παιδί που με ένα μπαλόνι των δύο δραχμών ήμασταν ευτυχισμένοι και παίζαμε μέσα στο χιόνι. Ίσως αυτή η κατήφεια και η μελαγχολία που σκιάζει τη ζωή πολλών αυτές τις μέρες να οφείλεται στη βιασύνη και τη ρηχότητα των πράξεών μας. Στις κούφιες και υπερφίαλες απαιτήσεις που έχει θέσει ο εμπορικός προσανατολισμός του καιρού μας. Πόσα απ’ αυτά που κάνουμε ή επιθυμούμε ανταποκρίνονται πραγματικά στις ανάγκες μας και μάς δίνουν το αίσθημα πληρότητας και ευφορίας; Αναρωτηθήκαμε ποτέ; Μου δίνει μεγάλο κουράγιο που κάποιοι ακόμα επιμένουν να σκέπτονται ανθρώπινα και δεν ξεχνούν το μικρό παιδί που τους ακολουθεί!
ΑπάντησηΔιαγραφή