Πονάει η ήττα, όμως μας κάνει πιο δυνατούς...

Κόστα Ρίκα - Ελλάδα 1-1 (5-3 πεν.)

Μας πονάει, αλλά είναι απόδειξη μεγέθους

(Θέμης Καίσαρης, http://www.contra.gr/)

Είκοσι χρόνια μετά το 1994 δεν πήγαμε στο Μουντιάλ ως άγνωστοι κομπάρσοι, ως ατραξιόν, αλλά ως γνωστοί για τα “θέλω” και τα “μπορώ” μας. Δέκα χρόνια μετά το 2004 αποδείξαμε με την πρόκριση στους 16 πως μεγαλώσαμε τόσο που, για δεύτερο συνεχόμενο τουρνουά, κερδίσαμε το ματς που θέλαμε μόνο τη νίκη για να προκριθούμε.

Και τελικά, μεγαλώσαμε τόσο, που βρέθηκε μια “Ελλάδα” να μας πιάσει κορόιδο. Μας πονάει, αλλά είναι απόδειξη μεγέθους. Είναι το σημείο που (θα πρέπει να) καταλαβαίνουμε την καμπύλη της διαδρομής 1994-2004-2014. Φτάσαμε να περνάμε στους 16 του Παγκοσμίου Κυπέλλου, να είμαστε “μαύροι” που χάσαμε στα πέναλτι την πρόκριση στους οκτώ και να μιλάμε (με ψυχραιμία ελπίζω και όχι με ανάθεμα και κράξιμο) για τα πράγματα που δεν κάναμε σωστά.

Μεγαλώσαμε πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Κι ίσως τελικά ο τρόπος για να το νιώσουμε στο 100% να έπρεπε να είναι ένας τέτοιος αποκλεισμός. Να φτάσουμε να είμαστε στεναχωρημένοι που μας πέταξε μια “μικρή ομάδα” έξω απ’την οκτάδα του Μουντιάλ.

Ίσως τελικά τότε να μπαίνει η ανεξίτηλη σφραγίδα στο “μέγεθος”. Όταν τα πρωτοσέλιδα δεν έχουν χαμογελαστά πρόσωπα, ούτε καν σκυμμένα κεφάλια, παρά μόνο δακρυσμένα μάτια. Τα δάκρυα σημαίνουν πως μπορούσες, αλλά δεν το πέτυχες.

Σωστό είναι να κρατήσουμε και τα δύο. Και το “μπορούσαμε” και αυτά που δεν κάναμε καλά για να πιστοποιήσουμε στο έπακρο τις δυνατότητές μας. Θα είναι, και αυτό, ένα βήμα προόδου, το να μην διαλέξουμε πλευρά για να αρχίσουμε να τσακωνόμαστε για το τι απ’ τα δύο ισχύει...

Δεν μπορώ να κλάψω παρά μόνο από υπερηφάνεια!

(Ανδρέας Δημάτος, http://www.sentragoal.gr/)

Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Είναι συναίσθημα. Και μας τα πρόσφεραν όλα αυτά τα παιδιά και ο προπονητής τους. Απογοήτευση στο φθηνό γκολ που δέχτηκαν, ελπίδα στην αποβολή των Κοσταρικανών, μας ανέβασαν στα ουράνια στην ισοφάριση του Παπασταθόπουλου, τους είδαμε να παίζουν σαν τη γάτα με το ποντίκι την έκπληξη του τουρνουά που γονάτισε την Ιταλία, έσπασε η καρδιά μας στα πέναλτι, λυγίσαμε στην τελευταία εκτέλεση του Γκέκα μαζί του.

Αυτό το ματς είναι η Σεβίλλη του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το Ρεσίφε έγινε από τα ξημερώματα για εμάς ό,τι και η πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας για τους Γάλλους που έχουν κατακτήσει δύο Euro και ένα Μουντιάλ, έχουν τεράστια ποδοσφαιρική κληρονομιά και όμως γιορτάζουν πιο πολύ την επέτειο ενός χαμένου ημιτελικού με τον ίδιο δραματικό τρόπο, γιατί σηματοδότησε τη μεγάλη εποχή του γαλλικού ποδοσφαίρου.

Το χθεσινό παιχνίδι δεν είναι δύση. Είναι η άνοιξη. Είναι το τέλος ενός κύκλου και το πέρασμα σε μία νέα εποχή που μπορεί και πρέπει γι' αυτήν την ομάδα με αυτό το μέταλλο να είναι ακόμα μεγαλύτερη. Η Εθνική μας ΚΕΡΔΙΣΕ σε αυτό το Μουντιάλ, δεν έχασε. Δεν έχει να κάνει αυτό μόνο με την προσπάθεια, αλλά και με τη συνολική εξέλιξη. Και αυτό θα πρέπει όλοι να το καταλάβουμε...

ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ
ΜΙΚΡΟΥ ΚΑΟΥ-ΜΠΟΫ!

Εσύ, το απέκτησες;