.jpg)
Το παρακάτω κείμενο το αναδημοσιεύουμε από το πρώτο τεύχος του περιοδικού "Club Φίλων Μικρός Σερίφης - Magazine".
Το έντυπο που κρατάτε στα χέρια σας, δεν θα είχε δημιουργηθεί, εάν δεν υπήρχε κάποιος λόγος. Αυτός ο λόγος είναι το club που δημιουργήσαμε όλοι μαζί. Όμως ούτε και το club αυτό θα υπήρχε, εάν δεν ξεκινούσε η προσπάθειά μας αυτή από την ανάγκη να βρεθούμε, να γνωριστούμε και να συνομιλήσουμε, με σκοπό να ανταλλάξουμε απόψεις για τα αγαπημένα μας περιοδικά. Ο Μικρός Σερίφης, είναι το πρώτο στη λίστα των περιοδικών αυτών –ακολουθούν, φυσικά, πολλά άλλα. Όμως, στην τελική, ούτε Μικρός Σερίφης θα υπήρχε εάν κάποιος άνθρωπος, ονόματι Πότης Στρατίκης, δεν είχε αποφασίσει να δημιουργήσει αυτόν τον ήρωα.
Για τον άνθρωπο, τον συγγραφέα και τον εκδότη Πότη Στρατίκη, θα μιλήσουμε εκτεταμένα σε επόμενο τεύχος. Εδώ, τώρα, θα αναφερθούμε στα περιοδικά που εκδόθηκαν γύρω από το μύθο που δημιούργησε αυτός ο άνθρωπος: τον μύθο του Τζιμ Άνταμς και της παρέας του.
Το 1962, λοιπόν, εκδίδετε για πρώτη φορά ο Μικρός Σερίφης. Η επιτυχία ήταν τέτοια, που δεν προλάβαινε η εβδομαδιαία έκδοσή του να καλύψει την δίψα του κοινού για τις περιπέτειες των θρυλικών παιδιών του νόμου. Έτσι, έναν χρόνο μετά, κυκλοφόρησε κι ένα δεύτερο περιοδικό με τους ίδιους ήρωες (πράγμα σπανιότατο για τα ελληνικά δεδομένα, η ταυτόχρονη κυκλοφορία δύο περιοδικών με τον ίδιο ήρωα-πρωταγωνιστή). Το περιοδικό αυτό δεν ήταν άλλο από τον Μικρό Κάου-μπόυ.
Θα περίμενε κάποιος ότι τα πράγματα θα έμεναν έτσι, μέχρι που κάποια στιγμή το κοινό να βαρεθεί τις περιπέτειες αυτές και τα δύο περιοδικά ν’ αρχίσουν να χάνουν την κυκλοφορία τους. Κανείς δεν φανταζόταν αυτό που θα επακολουθούσε.
Μια μικρή διαφωνία μεταξύ των κύριων συνεργατών της εταιρείας, θα φέρει την διάλυσή της και τον καθέναν από τους συνεταίρους να αναλαμβάνει την έκδοση του ενός από τα δύο περιοδικά. Ο Πότης Στρατίκης συνεχίζει με τον Μικρό Σερίφη και ο Θέμος Ανδρεόπουλος αναλαμβάνει τον Μικρό Κάου-μπόυ. Θέλοντας και οι δύο να αναπτύξουν ακόμη περισσότερο τις νέες εταιρείες τους, αποφάσισαν να ρίξουν ακόμα μεγαλύτερο βάρος στον μύθο του Τζιμ Άνταμς. Έτσι, προχώρησαν στην έκδοση κι άλλων περιοδικών με τον ίδιο ήρωα ή χαρακτήρες μέσα από την δική του ιστορία.
Το αναγνωστικό κοινό λάτρεψε κάθε νέα έκδοση, δίνοντας απίστευτες διαστάσεις στην εκδοτική επιτυχία του νεαρού Ελληνόπουλου. Τότε ήταν που είδαμε να κυκλοφορούν ο Μικρός Αρχηγός, το Γεράκι του Τέξας, ο Γίγας του Φαρ-Ουέστ, το Υπερτεύχος Μικρός Κάου-μπόυ/Ντιάνα, ο Μικρός Σερίφης Τσέπης και άλλα πολλά…
Αν αναλογιστεί κανείς ότι το συνολικό τιράζ που τυπώνονταν μόνο τα τρία από αυτά τα περιοδικά (Μικρός Σερίφης, Μικρός Κάου-μπόυ, Μικρός Αρχηγός), ξεπερνούσε και τα 60.000 αντίτυπα εβδομαδιαίως (μιλάμε για περίπου 250.000 αντίτυπα τον μήνα!!), τότε ίσως μιλάμε για τον πιο πολυδιαβασμένο ήρωα στα ελληνικά χρονικά!
Στα επόμενα τεύχη του περιοδικού μας θα αναφερθούμε εκτενώς σε όλες αυτές τις εκδόσεις και τα… ρεκόρ που κατέρριψε ο… Δημητράκης (Δημήτρης Αδαμόπουλος ή Τζιμ Άνταμς, όπως τον φωνάζαν στην Αμερική)…
Πλαφουτζής Παναγιώτης
Εγώ, μιας και ζούσα σε χωριό, δεν ένιωσα τη χαρά ως μικρό παιδί να πάω στο περίπτερο να αναζητήσω το Μικρό Σερίφη και τα αδελφά περιοδικά. Στανικώς αποκτούσαμε κάποιο από αυτά.Στερημένο λοιπόν το μάτι μου θώπευε προχθές τα περιοδικά σε ένα περίπτερο αναζητώντας "κανα Μικρό Καμπόυ", καίτοι ήξερε πως δεν θα δει! Τώρα περιμένω τον ταχυδρόμο Πητ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρε, φιλαράκι, εμείς λόγω της εργασίας του πατέρα μου, πηγαινοερχόμασταν επαρχία-Αθήνα για κάποια χρόνια στο Δημοτικό. Οπότε, έβλεπα και τις δύο όψεις του νομίσματος! Ευτυχώς, για μένα, υπήρχε ένα περίπτερο κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης που έφερνε προηγούμενα τεύχη από Μικρό Σερίφη/Κάου-μπόυ/Αρχηγό κι έτσι... μάζευα κι ας ήταν και λίγα... Βέβαια, η καλύτερή μου ήταν όταν, στο Γυμνάσιο πια, μπορούσα να πηγαίνω μόνος μου στο Μοναστηράκι... Έχω αφήσει πολύ χρήμα εκεί!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλήστου μνήμης οι στιγμές(δεκαετία 80) που ένας φίλος, διαμένων στην Αθήνα, μου έφερνε το καλοκαίρι που έρχονταν στο χωριό, μια σακούλα με Μικρό Κάου-μπόυ και άλλα τέτοια περιοδικά. Αυτός δεν τα διάβαζε. Του είχα αναθέσει(!) να τα μαζεύει για μένα.Ήταν για μας θησαυρός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοίτα σύμπτωση! Κι εγώ, όταν δεν ήμουν στην Αθήνα, είχα αναθέσει σε έναν ξάδερφο να τα αγοράζει! Έτσι, γύριζα και έβρισκα καινούρια τεύχη, φρέσκα-φρέσκα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θυμάμαι πραγματικά πως έφτασε στα χέρια μου το πρώτο τέυχος (και χωρίς εξώφυλο) που διάβασα. Ήταν πάντως Μικρός Αρχηγός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάπου στο δημοτικό πήγαινα όταν τα ανταλλάσαμε μεταξύ μας δυο-τρία παιδιά.
Δεν θυμάμαι επίσεις τότε που τα βρίσκαμε. Μάλλον μας τα έφερνα οι μεγαλύτερες αδερφές μας που πήγαιναν γυμνάσιο στην πόλη.
Σε χωριό έμενα και μένω ακόμα.
Ποτέ δεν είχα την χαρά να αγοράζω κάθε Παρασκευή η Τρίτη τα σχετικά περιοδικά.
Όταν πήγα γυμνάσιο, στην κοντινή κομόπολη, το κατάστημα που τα πουλούσε τα είχε χύμα σε κάτι κούτες και ότι μπορούσα αγόραζα. Καμιά φορά πετύχενα 2-3 στην σειρά.
Όχι όμως πάντα. Αποτέλεσμα να μην έχω διαβάσει, ολόκληρη, ποτέ καμιά ιστορία που ήταν σε συνέχειες.
Μονάχα τον Μ.Α. είχα καταφέρει να τον αγοράσω σε συνέχειες (κάποια τεύχη τα είχα παραγγείλει από τα γραφεία του περιδικού στέλνωντας τα χρήματα σε φάκελο) όταν δημοσίευε τον χάρτη του Φαρ Οέστ κάπου το 82-83. Τον είχα φτιάξει όλο.
Όλα αυτά έκαναν φτερά αργότερα, όταν έφυγα φοιτητής και η μάνα μου βρήκε ελέυθερο πεδίο για εκκαθαρίσεις...
Αχχχχχχχχχχχχχ
Άλλη μια πονεμένη ιστορία, από τις πολλές που βγήκαν στην επιφάνεια από τότε που δημιουργήθηκε αυτό το Club...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝοσταλγια. Πανισχυρη δυναμη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό προσπαθούμε να κάνουμε εδώ φίλε μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ξυπνάμε αναμνήσεις!