Ποιος είναι ο… Μικρός Σερίφης;

Επειδή, όπως έχουμε ξεκαθαρίσει από την αρχή, μέλη του δικού μας club γίνονται όχι μόνο όσοι διάβαζαν τον Μικρό Σερίφη, αλλά γενικότερα όσοι αγαπούν τα κόμικς και τα παλιά περιοδικά περιπετειών, είναι φυσικό να υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι που δεν έχουν διαβάσει ποτέ ή σχεδόν ποτέ, το συγκεκριμένο περιοδικό. Για τον λόγο αυτό, κρίνεται αναγκαίο, να δώσουμε εδώ μία περίληψη της ιστορίας του θρυλικού Ελληνόπουλου και των φίλων του. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι…
Ο Τζιμ Άνταμς, λοιπόν, ήταν γιος ενός Έλληνα μετανάστη στην Αμερική: του Τζωρτζ Άνταμς. Η μητέρα του Τζιμ είχε πεθάνει όταν αυτός ήταν ακόμα πολύ μικρός, έτσι το μικρό Ελληνόπουλο μεγάλωσε στο πλάι του πατέρα του, μαθαίνοντας από αυτόν όλα τα μυστικά του αμερικάνικου τρόπου ζωής. Ο Τζωρτζ Άνταμς εκτελούσε χρέη σερίφη σε ένα χωριό του Τέξας, το Έλτζιν και είχε γίνει γνωστός με το προσωνύμιο «Το Γεράκι του Τέξας». Ήταν άριστος σκοπευτής, εξαίρετος αντιπρόσωπος του νόμου, μα πάνω απ’ όλα ένας υπέροχος άνθρωπος. Ο μικρός Τζιμ, τον λάτρευε και δεν έχανε ευκαιρία να τον θαυμάζει από κοντά, όταν εκείνος εκτελούσε την υπηρεσία του.
Όμως, κάποια μέρα, σε μία μάχη με μία συμμορία κακοποιών, ο σερίφης Άνταμς έπεσε θανάσιμα τραυματισμένος! Ο νεαρός Τζιμ (ήταν δεκαεπτά ετών τότε), έφτασε γρήγορα δίπλα στον πατέρα του, όμως δεν κατάφερε να του προσφέρει καμία βοήθεια. Πρόλαβε, όμως, να ακούσει τα τελευταία του λόγια. Ο ετοιμοθάνατος σερίφης, φοβήθηκε μήπως ο γιος του, παρασυρθεί από τα συναισθήματά του και ζητήσει εκδίκηση, διακινδυνεύοντας έτσι και τη δική του ζωή. Του ζήτησε, λοιπόν, αν ποτέ ανακαλύψει τον δολοφόνο του, να τον οδηγήσει στη δικαιοσύνη και να μη θελήσει να πάρει το νόμο στα χέρια του. Πριν ξεψυχήσει, έδωσε στον Τζιμ και το τιμημένο του εξάσφαιρο, ζητώντας του να το χρησιμοποιεί μόνο για καλό σκοπό.


Ο Τζιμ, ανακάλυψε πραγματικά τον δολοφόνο του πατέρα του και χωρίς να παρασυρθεί, έβαλε το νόμο πάνω από το συναίσθημα. Οι κάτοικοι του Έλτζιν, εκτιμώντας τις ικανότητές του, τον εξέλεξαν σερίφη του χωριού τους και εκείνος στάθηκε άξιος των προσδοκιών τους και με το παραπάνω. Σύντομα, σε όλο το Τέξας είχε γίνει γνωστό το όνομα του νεαρού σερίφη που οι παράνομοι έκαναν κύκλο για να αποφύγουν να περάσουν κοντά από το χωριό του. Η φήμη του εξαπλώθηκε γρήγορα και έφτασε μέχρι τα αυτιά του αρχηγού των σερίφηδων του Τέξας (το γνωστό σώμα των ρέιντζερ), του κάπταιν Κούπερ. Εκείνος, κάλεσε τον Τζιμ στο Ώστιν (την πρωτεύουσα του Τέξας) και του ζήτησε να παραιτηθεί από τα καθήκοντά του στο Έλτζιν και να υπηρετήσει κάτω από τις διαταγές του. Ο Τζιμ δέχτηκε με χαρά, ζητώντας όμως από τον κάπταιν Κούπερ, να πάρει μαζί του και τον παιδικό του φίλο, τον Πεπίτο Γκονζάλες. Ο Πεπίτο ήταν αδερφικός φίλος του Τζιμ και ειδικά από τότε που το Ελληνόπουλο έχασε τον πατέρα του, έγιναν αχώριστοι. Ο κάπταιν Κούπερ, δέχτηκε να συνοδεύει τον Τζιμ ο Πεπίτο στις αποστολές του και σύντομα, τα δύο παιδιά, βρέθηκαν να ταξιδεύουν από τόπο σε τόπο για να εφαρμόζουν το νόμο.
Σε μία από τις πρώτες τους αποστολές, οι δύο φίλοι, κατάφεραν να σώσουν από τα χέρια μια συμμορίας μία πολύ όμορφη κοπέλα. Αυτή ήταν η Ντιάνα Μόρισον, η οποία είχε χάσει κι εκείνη την οικογένειά της κι έτσι παρακάλεσε τα παιδιά να την πάρουν μαζί τους. Για ένα διάστημα, η κοπέλα, έμεινε στο γραφείο του κάπταιν Κούπερ, όμως γρήγορα ακολούθησε τον Τζιμ και τον Πεπίτο στις αποστολές τους.
Λίγο καιρό αργότερα, ένας μικρός Ινδιάνος θα προστεθεί στη συντροφιά τους. Δεν ήταν άλλος από τον Τσιπιρίπο, τον γιο της Κόκκινης Αρκούδας, αρχηγού μιας φυλής των Κομάντσι.


Η θρυλική συντροφιά ολοκληρώθηκε έτσι για κακή τύχη όλων των κακοποιών του Φαρ-Ουέστ! Ως αναγνώστες, διαβάσαμε ατελείωτες ιστορίες με μάχες μεταξύ του καλού και του κακού, μέσα από τα πολλά περιοδικά και τις εκδόσεις που ακολούθησαν. Ο Μικρός Σερίφης, έγινε απαραίτητος σύντροφος στις απογευματινές μας αναγνώσεις μετά το σχολείο, τα Σαββατοκύριακα ή ακόμα περισσότερο τους καλοκαιρινούς μήνες. Αν εσείς δεν διαβάζατε τις συγκεκριμένες περιπέτειες, ίσως δεν είναι και τόσο αργά (όσο νομίζετε) για να ξεκινήσετε να τις διαβάζετε τώρα…

Παναγιώτης Πλαφουτζής
Το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο τεύχος 2 του περιοδικού "Club Φίλων Μικρός Σερίφης - Magazine"