Μικρός Σερίφης: Το αγαπημένο περιοδικό ενός ηλικιωμένου

Αναδημοσιεύουμε ρεπορτάζ του Γιάννη Κάκανου από την εφημερίδα «Χανιώτικα Νέα», της Πέμπτης 22 Σεπτεμβρίου 2005

Ευχάριστος στην παρέα, ευγενής και φιλόξενος ο μπάρμπα Μανώλης Καμπιανάκης από το Βουλγάρω ευτύχισε, όπως ισχυρίζεται, να καμαρώσει εννέα εγγόνια από τα τέσσερα παιδιά του και δέκα δισέγγονα μέχρι τώρα από ορισμένα εγγόνια του. Περνά ευχάριστα την ημέρα του κάνοντας όλες τις αγροτικές δουλειές και στις ελεύθερες ώρες του στο σπίτι, μετά την επιστροφή του από το καφενείο, διαβάζει «Μικρούς Σερίφηδες», αγαπημένα περιοδικά των εγγονών του, τα οποία αγάπησε κι εκείνος.

Πριν από κάμποσο καιρό επισκέφτηκα τη γειτονιά του, το Κατοχώρι του Βουλγάρω, μια γειτονιά με δύο ανθρώπους σήμερα, τον μπάρμπα Μανώλη και την καλή του γυναίκα την κυρά Ευθυμία, αλλά εκείνος απουσίαζε… Πες και ξαναπές, έστελνε μηνύματα εκείνος με όποιον έβρισκε για να πάω ξανά. Με αφορμή, λοιπόν, το πανηγύρι του Αγίου Ευσταθίου στο χωριό τους, πέρασα από το Κατοχώρι…

Με καλωσόρισε κρατώντας στα χέρια του ένα «Μικρό Σερίφη». Φώναξε την γυναίκα του και συνέχισε να διαβάζει το περιοδικό, ζητώντας συγνώμη, επειδή έφτανε στο τέλος και είχε αγωνία. Στη συνέχεια πήρε τον λόγο, λέγοντάς μας μεταξύ άλλων τα εξής:

«Είμαι γέννημα θρέμμα αυτής της γειτονιάς, έχοντας γεννηθεί το 1926, δηλαδή είμαι σήμερα 79 ετών. Με την καλή μου κυρά αποκτήσαμε τέσσερα παιδιά που μας χάρισαν εννέα εγγόνια και μέχρι τώρα έχουμε αξιωθεί να καμαρώσουμε δέκα δισέγγονα. Το μεγαλύτερο εγγόνι μας είναι 34 ετών και το μεγαλύτερο δισέγγονό μας 10 ετών. Ένας εγγονός μου έχει πρακτορείο εφημερίδων και περιοδικών και μου στέλνει τακτικά πολλούς «Μικρούς Σερίφηδες», που πολλές φορές διαβάζω και τέσσερις την ημέρα! Μου αρέσουν τόσο πολύ αυτά τα περιοδικάκια και με κάνουν να νιώθω έφηβος, παρά το ότι είμαι παππούλης, πλησιάζοντας το 80στό έτος της ηλικίας μου. Αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια, τότε που στο δημοτικό σχολείο του χωριού μας πηγαίναμε 95 παιδιά. Αυτό λοιπόν το σχολείο, εδώ και δεκαπέντε χρόνια δεν λειτουργεί, αλλά στο χώρο του παρέμενε το νηπιαγωγείο στο οποίο ερχόταν και τα νήπια από τα Τοπόλια. Δυστυχώς, όμως, δεν ξέρω ακριβώς τους λόγους, έφυγε από εδώ το νηπιαγωγείο αλλά το Βουλγάρω ήταν και παραμένει κεφαλοχώρι, έχει πολλές νέες οικογένειες και δικαιούταν να έχει σε λειτουργία δημοτικό σχολείο και νηπιαγωγείο. Ακόμα, επειδή το χωριό μας είναι πλούσιο, παράγει τα πάντα και ο κόσμος του φιλόξενος… Τα δύσκολα χρόνια της κατοχής, έβρισκαν καταφύγιο πολλοί ξένοι. Μάλιστα δε, γι’ αυτό το λόγο βγήκε η μαντινάδα που θα σας πω:

Βουλγάρω μάννα των φτωχών,

παρηγοριά των ξένων,

εσύ’ σαι καταφύγιο

και των απελπισμένων…

Είναι κρίμα που τα χωριά μας ρημάζουνε και πάνε… δίχως να γίνεται το αυτονόητο. Πρέπει να αποκτήσουν ξανά τα χωριά μας ζωή…».